Μετά από 10 χρόνια, Η Χρυσή Ολυμπιονίκης, Αθανασία Τσουμελέκα περιγράφει τις μέρες του άθλου του 2004

Όλη η περιγραφή του πως έζησα και αισθανόμουν εκείνες τις μέρες!

Μετά από 10 χρόνια αισθάνθηκα την ανάγκη να σας περιγράψω τη μέρα πριν και μετά τους Ολυμπιακούς…

Το άγχος μεγάλο. Το ότι οι αγώνες γίνονταν στην Ελλαδάρα μας, μου είχε επιφέρει εξαρχής πολύ περισσότερη ένταση και άγχος από όσο συνήθως με περικύκλωνε! Το τηλέφωνο μου δεν σταματούσε να χτυπά τις τελευταίες μέρες για ευχές από τους οικείους μου… Το έκλεισα ! Δεν άντεχα! Ήθελα να μείνω μόνη… με τις σκέψεις μου. Να οραματισθώ κάθε μου μέτρο, κάθε δυνατή περίπτωση και εξέλιξη του αγώνα!

Τις τελευταίες 10 μέρες είχα κάνει τόσα πολλά σενάρια στο μυαλό μου! Φευγαλέα μία μόνο φορά σκέφτηκα πόσο ωραία θα ήταν εκεί … στο 17 χλμ … που κάποια ξεφεύγει από το γκρουπ των πρωτοπόρων αυτή να είμαι εγώ. Το είπα στο Νίκο (προπονητής τότε και σύζυγος τώρα), «Αθανασία, άσε την πρώτη θέση, η Ρωσίδα δεν έχει χάσει ποτέ!»… το έβγαλα από το μυαλό! Αν και ξέραμε και οι δύο ότι κάποια σε αυτό το σημείο θα αποσπαστεί! Και θα είναι και αυτή που θα έχει τα «κότσια» να κερδίσει!

Δύο μέρες πριν έψαχνα απεγνωσμένα οδοντίατρο! Πονούσα πολύ, δόντι κεφάλι… και το παλιοδόντι την είχε κάνει την ζημιά! Έκανα εξαγωγή (αν κοιτάξετε προσεκτικά τις φωτογραφίες θα δείτε ότι κάτι λείπει πίσω  ) γιατί το πύον μου είχε δημιουργήσει μετωπιαία κολπίτιδα. Ο τρελός πόνος σε συνδυασμό με το άγχος του να πάει στράφι η προετοιμασία 2 ετών και της συνειδητοποίησης ότι Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα μου δεν θα ξαναζήσω… χειροτέρεψε πολύ τα πράγματα!

Το βράδυ πριν…

Πήγα στο νοσοκομείο του Ολυμπιακού χωριού να πάρω κάποιο παυσίπονο το βράδυ πριν τον αγώνα. Εκεί μετά από συζητήσεις και ακτινογραφίες αποφάσισαν ότι δεν θα έπρεπε να αγωνιστώ και ότι με τη ζέστη που είχε ήταν επικίνδυνο…

Υπέγραψα και έφυγα….. τα κλάματα σε συνδυασμό με την ήδη βουλωμένη μύτη μου και τον πονοκέφαλο με έκαναν να νιώθω δυσφορία και αδιέξοδο!

Δύο ώρες κοιμήθηκα με το ζόρι και στο μόνο τηλεφώνημα που μίλησα ήταν της μαμάς μου… της είπα τον πόνο μου και επίσης τον προβληματισμό μου ότι….. «ήρθε τόσος κόσμος από Πρέβεζα να με δει και εγώ είμαι σε αυτά τα χάλια»! Η δύναμη που μου έδωσε εκείνη μαζί με τις φωνές του μπαμπά, των δύο αδερφιών μου και των φίλων που κοιμόνταν στο σπίτι μου… λειτούργησαν σαν ένεση αδρεναλίνης!

Θα τα καταφέρω. Θα ξεπεράσω τα πάντα. Και ό,τι βγει. Αϊ σιχτίρ…ποτέ δεν μάσησα, σε καμιά προπόνηση και σε καμιά από τις ουκ ολίγες δυσκολίες της μέχρι τότε ζωής μου…. (τώρα το τι πάλη γίνεται μέσα μου για να ξεπερνιούνται πράγματα…. είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο που λέει και η μαμά μου).

Ανήμερα!

Ξύπνησα (σιγά που κοιμήθηκα, αλλά λέμε τώρα!) με έναν κόμπο στο λαιμό … Το καφεδάκι δέσποζε στα χέρια μου (έπινα μόνο πριν από αγώνες για να με πιάνει η καφεΐνη!).

Συγκεντρώνομαι και λέω… «Σήμερα είναι η μέρα σου! Μετέτρεψε το άγχος σου σε δημιουργικότητα και δύναμη όπως κάνεις πάντα!». Η συνομιλία με τον εαυτό σου είναι απαραίτητη για μένα, όταν κάνεις αθλητισμό!

Στο ζέσταμα αισθανόμουν βαριά και ασήκωτη! Καλό σημάδι! Είχα διάφορα τέτοια τσεκαρίσματα στους αγώνες μου…

Callroom… το δωμάτιο που όλες οι αθλήτριες συγκεντρώνονται πριν τον αγώνα. Εκεί πραγματικά αν με έβλεπες μπορεί και να φοβόσουν. Η αυτοσυγκέντρωση και τα μηδενικά περιθώρια που άφηνα στις συναθλήτριες μου να νομίζουν ότι θα μου σπάσουν τον τσαμπουκά ήταν εμφανής. Εκεί ήμουν μόνο εγώ! Αλλιώς, με έφαγαν λάχανο…

Εκκίνηση…

Ψάχνω να βρω το Νίκο (σιγά μην τον έβρισκα)… τα μεγάφωνα ανακοινώνουν τις αθλήτριες μία μία και να σου και εγώ… χρυσό στους πανευρωπαϊκούς νέων και 7^η στο παγκόσμιο γυναικών την προηγούμενη χρονιά.

Μπαμ… η εκκίνηση δόθηκε… η συνέχεια γνωστή…

Σε κάθε στροφή (2 χλμ. πηγαινοερχόμασταν αφότου φύγαμε από το ολυμπιακό στάδιο) ήξερα που θα βρω τον καθέναν, συναθλητές, γονείς, αδέρφια, φίλοι, γνωστοί… και ο προπονητής μου. Έτσι ξεπερνούσα την κούραση μου ή μάλλον δεν την σκεφτόμουν… χαμογελούσα σε όλους για να ξεγελάω την κούραση που μου προκαλούσε ο γρήγορος ρυθμός που είχαμε αναπτύξει.

Στο 17 …. πήρα το νερό από τα χέρια της αδερφής μου… και ναι ήμουν εγώ αυτή που εξαφανίστηκα μπροστά. Το όραμα μου γίνεται πραγματικότητα. Ο Νίκος ήξερε ότι κάποια θα φύγει, αλλά όταν κατάλαβε ότι ήμουν εγώ… τρελάθηκε … όπως και άλλοι, αλλά αυτό ήταν το μυστικό μας θα έλεγα. Μιλήσαμε με τα μάτια, έστω για δευτερόλεπτα, αλλά ήξερα τι έλεγαν!

Τερματισμός…

Βουή… όχι δεν ήμουν εγώ στις κερκίδες, όπου έτρεχε κάποιος Έλληνας και απλά το ζούσα… η βουή ήταν για μένα… θα τερματίσω ή ζω σε μια πλάνη;

Μπα κάτι θα συμβεί… πολύ καλό για να είναι αληθινό!

Και όμως πανηγύριζα και έψαχνα απεγνωσμένα μια σημαία! Από το facebook έμαθα πως ο Βασίλης μου την έδωσε, θεατής…. τώρα πια μιλάμε στο διαδίκτυο, αλλά δεν πρόκειται να του την δώσω πίσω !!! χε χε

Ο πονοκέφαλος επέστρεψε… η δράση του depon είχε φύγει μακριά. Οι δημοσιογράφοι ήθελαν να προλάβουν το μεσημεριανό δελτίο… Τι χαμός ήταν αυτός πάνω από το κεφάλι μου;

«Αφήστε με να ηρεμήσω και έχει και το βράδυ δελτίο»…

«Μα κυρία Τσουμελέκα…»

«Αθανασία παρακαλώ, αλλά αφήστε με» …

Και έφυγα για το Ολυμπιακό χωριό…

Πάλι χτυπούσαν τα τηλέφωνα ασταμάτητα… όχι από δικούς μου ανθρώπους πλέον… Οι δικοί μου είχαν στήσει γλέντι στο Μοναστηράκι. Μα που έμαθαν όλοι το τηλέφωνο μου;

Η απονομή…

Έτοιμη για την απονομή… τι έτοιμη δηλαδή, που δεν είχα γυρίσει ούτε φόρμα να πάρω για αυτήν… η συζήτηση με τον Νίκο δεν σταματούσε…. (και τώρα είναι πολυλογάς χε χε).

Πήρα κάποια εισιτήρια από την Ολυμπιακή Επιτροπή να τα δώσω στους γονείς μου για την απονομή. Δώσαμε ραντεβού στο σταθμό Ειρήνη… που να φανταστώ τι θα γίνει εκεί;

Κόντεψα να χάσω την απονομή!

Με το που κατέβηκα να βρω τους δικούς μου, με αναγνώρισαν…. Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα… με κυκλοφορούσαν στο αέρα…

Ήταν όμορφο… απορώ πως δεν φοβόμουν να ίπταμαι σε άγνωστα για μένα χέρια! Ούτε λόγος να βρω τους δικούς μου! Με την ντουντούκα κάποιος εθελοντής τους φώναξε και καταφέραμε έτσι να βρεθούμε.

Έβαζα στοίχημα ότι δεν θα έκλαιγα στην απονομή! Εγώ όποτε και αν τερμάτιζα σε ό,τι χρόνο και αν τερμάτιζα έλεγα σιγά, εντάξει… σαν μια προπόνηση καλή…

Αρεσκόμουν να ισοπεδώνω τα κατορθώματά μου, σε αντίθεση με τον άλλων !

Δεν κρατήθηκα όμως….. ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα!

Ο Εθνικός Ύμνος από τα στόματα των Ελλήνων ηχεί ακόμα στα αυτιά μου…

Ελλαδάρα μου!

tsoumeleka.gr