ΠΡΕΒΕΖΑ: Πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση στελεχών της παράταξης "Ανάπτυξη Τώρα"

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το απόγευμα στην αίθουσα του πολιτιστικού κέντρου η πρώτη συνάντηση των στελεχών της ανεξάρτητης δημοτικής παράταξης "Ανάπτυξη".

Εκεί βρέθηκαν στελέχη της παράταξης αλλά και πολίτες, όπου αφού παρακολούθησαν τις ομιλίες των στελεχών της παράταξης, διατύπωσαν οι ίδιοι ερωτήματα αλλά κατέθεσαν και τις απόψεις , όπου ο επικεφαλής της παράταξης Γιώργος Νίτσας, απάντησε στα θέματα που έθεσαν οι παρευρισκόμενοι.

Σε νεότερη ανάρτηση μας θα σας παρουσιάσουμε την ομιλία του κ. Νίτσα καθώς και άλλων στελεχών αλλά και τις απόψεις όσων βρέθηκαν στην αποψινή συγκέντρωση.

Διαβάστε την ομιλία του Κυριάκου Κοτσίνη, έτσι αυτή όπως διατυπώθηκε.

Στέκομαι απέναντί σας γεμάτος δέος και φόβο.

  

Δέος μπροστά στον όγκο των δυνατοτήτων μας και φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο της αναξιοποίησής τους.

  

Δεν θα επιδοθώ σ’ένα ατέρμονο κυνήγι μαγισσών. 

  

Δε με αφορά κάτι τέτοιο, είναι κουραστικό για όλους μας και δεν προάγει πολιτικό πολιτισμό.

  

Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι ηθικοί αυτουργοί της επιτυχίας και όχι οι Δαναοί.

  

Ωστόσο υπάρχουν ορισμένα ερώτηματα που με προβληματίζουν. Ερωτήματα που οφείλουμε να απαντήσουμε όλοι.

Στην Πρέβεζα σήμερα, υπάρχει προοπτική για το νέο άνθρωπο;

Για το δημιουργικό όν; 

Για αυτόν που επιθυμεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα;

Γι’ αυτόν που θέλει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα στο τόπο του;

  

Πληρεί η πόλη μας αυτές τις προϋποθέσεις;

  

Πόσες ευκαιρίες έχουμε το περιθώριο να χάσουμε;

  

Πόσες ευκαιρίες πρέπει να δώσουμε σε κάποιον για να αποφασίσουμε ότι στερείται ικανότητας;

Έχω μπροστά μου μια πραγματικότητα. Είναι ορατή. Την αντιλαμβάνομαι. 

  

Είναι μια πραγματικότητα που δε πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις.

Ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι εκάστοτε αυτοδιοικητικές αρχές.

Και αναρωτιέμαι... 

Ήταν θέμα ικανότητας;  

Ή θέλησης;

Το ερώτημα λοιπόν είναι:

Μπορούσαν να φέρουν ανάπτυξη στον τόπο και δε το έκαναν;

Μπορούσαν αλλά δε θέλανε;

Μήπως θέλανε αλλά δε μπορούσαν;

Ούτε θέλανε, ούτε μπορούσαν;

Όποια απάντηση κι αν διαλέξουμε το συμπέρασμα είναι ένα. 

Τι έχει αλλάξει τώρα και πρέπει να πιστέψουμε τις αναδυόμενες μορφές του παρελθόντος; 

Με συγχωρείτε, αλλά νομίζω ότι αυτό το επεισόδιο τελείωσε.

Αγαπητοί φίλοι.

Αντιλαμβανόμαστε τη ζωή καλύτερα κοιτάζοντας πίσω, για να ζήσουμε όμως, κοιτάζουμε μπροστά. 

Κοιτάζουμε το αύριο. 

Και το αύριο θα εξαρτηθεί απο τις αποφάσεις που θα πάρουμε σήμερα.

Επιτέλους οφείλουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να πάρουμε μια απόφαση που να ανταποκρίνεται στο ήθος μιας ακομματικής προσέγγισης. Και σίγουρα, όχι σε προσωπικές φιλοδοξίες.

Γιατί μη ξεχνάμε ότι το καλό του ενός σε βάρος των πολλών, ειναι κακό όλων.

Δεν είμαστε πολιτικάντηδες.

Είμαστε πρώτα άνθρωποι. 

Ας γίνουμε ο συνδυασμός των ανθρώπων που νοιάζονται, θέλουν και μπορούν.

Αυτών που θα φέρουν εύκολα, αβίαστα και με χαρακτηριστική άνεση τις αλλαγές που έχουμε ανάγκη. 

Ναι. Είναι τόσο εύκολο. 

Μη με ρωτάτε γιατί δεν έγιναν τόσο καιρό. 

Ρωτήστε αυτούς.

Ίσως γιατί η αλλαγή έχει εχθρούς...

Γι αυτό και σας χρειαζόμαστε όλους. 

Όχι λίγο αργότερα, όχι την επόμενη φορά, ..... τώρα. 

Ήρθε η στιγμή, να πιστέψουμε στα ιδανικά που μας μεγάλωσαν.

Να αποδείξουμε στους μεγαλύτερους και σε αυτούς που ακολουθούν, αυτά για τα οποία περηφανευόμαστε.

Ο ρόλος μου σήμερα δεν είναι να θέσω θέσεις-στόχους, αλλά να επαναπροσδιορίσω το νόημα λέξεων που κάποιοι τις σαλιώνουν όπως ο γυμνοσάλιαγκας σαλιώνει τα φύλλα ενός ρόδου. 

Λέξεις που έχουν χάσει το νόημα τους και το χρειάζονται πίσω.

Λέξεις όπως: Όραμα,  Αλλαγή,  Ιδέα,   Έργο.

Στέκομαι απέναντί σας γεμάτος δέος και φόβο.

  

Δέος μπροστά στο ενδεχόμενο της έλλειψης των ικανοτήτων τους και φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο της αξιοποίησής τους.

Θα κλείσω με τα λόγια ενός σπουδαίου ανθρώπου που επηρέασε σημαντικά τη γενιά μου, του Steve Jobs.

«Όλοι εδώ αντιλαμβάνονται ότι αυτή η στιγμή αποτελεί μια απο τις φορές που μπορούμε να επηρεάσουμε το μέλλον.»

Ευχαριστώ!