ΠΡΕΒΕΖΑ: Φήμες και Διαψεύσεις, του Χρήστου Κοτσίνη

Φήμες και διαψεύσεις απο παράγοντες εν ενεργεία και μη, του τόπου μας. Χάιδεμα αυτιών ενός κοινού, πατριωτικού, κατά το κοινώς λεγόμενο, ότι δεν θα δοθεί χώρος στους απόκληρους.

Πατριωτισμός είναι η αγάπη προς την πατρίδα, και, όπως με όλες τις αγάπες, έρχεται μια κρίσιμη στιγμή που κρίνεται το μέτρο και το ποιόν της.

Σχέδιο αποσυμφόρησης των νησιών με μεταφορά προσφύγων στην ενδοχώρα. Ο Χριστός ξανασταυρώνεται! Ψυχανεμιζόμαστε ποιοι θα παίξουν ποιους ρόλους.

Ενδοχώρα: μεταφραστικό δάνειο από το γερμανικό hinterland (πίσω-χώρα)... αφορά την περιοχή που βρίσκεται πέραν της ακτής. Η έσω χώρα, πέραν των συνόρων, έρχεται αντιμέτωπη με την ανάγκη: να βάλουμε όλοι πλάτη, κατά τον Υπουργό Εσωτερικών.

Σε ποιους όλους απευθύνεται;

Σε όλους όσους, αγαπώντας την πατρίδα τους, την βάζουν πάνω απ’ το προσωπικό τους συμφέρον, ευζωία, μακροημέρευση κ.λ.π. και την κρίσιμη στιγμή που θα τους ζητηθεί βοήθεια, την παρέχουν απλόχερα.

Ντροπή θα είναι πάντα για τον γνήσιο πατριώτη η αδυναμία του να προσφέρει, να συνδράμει κι αυτός στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος της πατρίδας του. Από εκεί εκπορεύεται το ανήκειν του.

Ο δικός μας τόπος πού ανήκει; Σε ένα κάποιο παράλληλο σύμπαν μιας κάποιας τοπικής ανάπτυξης που δεν έχει αποσαφηνιστεί ξεκάθαρα και δεν έχει συναποφασιστεί, ή στην Ελλάδα;

Πώς θα εξαιρεθούμε σαν τόπος από την ενδοχώρα της Ελλάδας; Με τον ίδιο τρόπο που προσπαθούμε να εξαιρέσουμε τα βλαστάρια μας από μια στρατιωτική θητεία στα δύσκολα… σύνορα; Να το θέσω απλά: θα βάλουμε βύσμα να την “γλυτώσουμε” εμείς σαν τόπος… και οι άλλοι τόποι - με την παραμεθόριο πρωτίστως - ας κουρεύονται;

Αντί να δούμε συντονισμένα και συγκροτημένα σαν τοπική κοινωνία, πού και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στην αντιμετώπιση ενος φλέγοντος ζητήματος της πατρίδας μας και του ευρύτερου χώρου της, βρίσκουμε δικαιολογίες και παιδιάστικες υπεκφυγές.

Αυτή την (μια από τις πολλές) κρίσιμη στιγμή κρίνεται τουλάχιστον ο πατριωτισμός, ιδίως αυτών που τον επικαλούνται συχνότερα. Το κομμάτι του ζητήματος που μας αναλογεί - όπως και κάθε τόπος της χώρας - θα πρέπει να το αναλάβουμε.

Υ.Γ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, για το προσφυγικό, όλοι μαζί μπορούμε.