ΟΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΤΗΣ "ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ για τα χωριά και την πόλη της Πρέβεζας" από τον δημοτικό της σύμβουλο Γεωργούλη Μιχάλη

ΟΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΤΗΣ "ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ για τα χωριά και

την πόλη της Πρέβεζας" από τον δημοτικό της σύμβουλο Γεωργούλη  Μιχάλη

 ΤΟΠΟΘΕΤHΣΗ ΣΤΟ Δ.Σ. ΓΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

Oι ροές ξεριζωμένων ανθρώπων από τις εστίες τους έχουν λάβει χαρακτήρα παγκόσμιας ανθρωπιστικής κρίσης. Δραματικές εικόνες ξετυλίγονται καθημερινά στα νησιά του Αιγαίου. Εξαθλιωμενοι άνθρωποι ,κυνηγημένοι, προσπαθούν να γλιτώσουν από τον θάνατο που παραμονεύει στον τόπο τους. Άνδρες , γυναίκες, βρέφη και παιδιά , με την αγωνιά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους θαλασσοπνίγονται η κατορθώνουν ,μετά από μύρια βάσανα, να φτάσουν τελικά στα Ελληνικά νησιά , φέρνουν στο νου μας ανάλογες εικόνες από το δικό μας ιστορικό παρελθόν( Το 1922 ήταν οι Έλληνες πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Σύρια για να σωθούν !...)  

Αυτή η τραυματική εμπειρία μας επιβάλει να πάρουμε  σαφή θέση, για τα αίτια που παρακινούν εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείπουν τον τόπο τους και να αναζητούν σε άλλα μέρη την τύχη τους.

Αυτό που παρουσιάζεται ως «προσφυγική και μεταναστευτική κρίση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά «οι παράπλευρες απώλειες» της βαθιάς δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Κρίση που συνοδεύτηκε από ένταση των περιφερειακών πολέμων ως αποτέλεσμα του διεθνούς ανταγωνισμού των πολυεθνικών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των φυσικών πόρων, καθώς και των διαδρομών τους. Ο πόλεμος ,η πείνα, η φτώχεια, η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, η αύξηση της ανεργίας, η κλιματική αλλαγή, ξεριζώνουν «της γης τους κολασμένους» από τις πατρίδες τους σε παγκόσμιο επίπεδο. Είτε πρόσφυγες είτε μετανάστες, μιλάμε για ανθρώπους και σε πολλές περιπτώσεις για παιδιά και βρέφη που αναζητούν ένα ασφαλές μέρος για να ζήσουν!...

Είναι πλέον φανερό ότι τα αίτια προέρχονται από δύο βασικές πλευρές :

1. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις χωρών και οργανισμών όπως των Η.Π.Α, της Ε.Ε ,του ΝΑΤΟ, της Ρωσίας κλπ στην Μέση Ανατολή και σε χώρες της Αφρικής, έχουν δημιουργήσει πολέμους και εμφύλιες συγκρούσεις με αποτέλεσμα να είναι εφιαλτικές οι συνθήκες για τους λαούς των περιοχών αυτών και το διώξιμο από την πατρίδα τους. Η Ελλάδα εμπλέκεται στις επεμβάσεις αυτές με την συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, την παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων και διευκολύνσεων σε Η.Π.Α για τις επεμβάσεις τους. Συμμετέχει ακόμη και με στρατιωτική παρουσία σε διάφορες χώρες σε επιχειρήσεις των λεγόμενων υποκριτικά «Ειρηνευτικών δυνάμεων». Συνεπώς η χώρα μας έχει μερίδιο ευθύνης για το ξερίζωμα των ανθρώπων αυτών.

2. Η ακραία φτώχεια που έχει επιβληθεί με την βία σε δεκάδες χώρες του Πλανήτη σαν αποτέλεσμα της Νεοαποικιοκρατίας ,με την καταλήστευση του Ορυκτού Πλούτου από τις Πολυεθνικές των ιμπεριαλιστών. Για το σκοπό αυτό οι δυνάμεις αυτές συντηρούν με την βία Αυταρχικά-Δικτατορικά Καθεστώτα ή προκαλούν εμφύλιες συρράξεις.Είναι χαρακτηριστικό ότι τώρα που συζητάμε το θέμα αυτό οι ΗΠΑ έχουν στρατιωτική παρουσία σε 120 χώρες του Πλανήτη, και ο καθένας καταλαβαίνει τον λόγο.

 Για μας οι Πρόσφυγες δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι οι ληστρικές επεμβάσεις των Ιμπεριαλιστικών χωρών και Οργανισμών τους, που δημιουργούν την φτώχεια, τους πολέμους και την Προσφυγιά. Πρόβλημα είναι η εμπλοκή της χώρας μας στα άνομα αυτά σχέδια (εδώ συνδέεται το θέμα  που συζητάμε  με την πολιτική  εξορύξεων στη περιοχή  μας).

Η κυβέρνηση της ΝΔ ,σε συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρουσίασε ένα εφιαλτικό σχέδιο για την «αντιμετώπιση» του προσφυγικού, που πρακτικά οδηγεί στη φυλάκιση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων  μεταναστών και στην ανάπτυξη μιας κοινωνίας, στην οποία δεν θα χωρούν πρόσφυγες-μετανάστες και τα δικαιώματά τους. Προκλητικά, ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής είπε πως «ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα είναι αυτοί που επιλέγουμε εμείς»! Ο Κ. Μητσοτάκης θεωρεί πως μπορεί να συμπεριφέρεται σαν να διαλέγει υποτακτικούς στο σκλαβοπάζαρο. Η παραβίαση των στοιχειωδέστερων δικαιωμάτων από την πολιτική αυτή είναι δεδομένη. Ήδη έχουν αρχίσει να φτάνουν καταγγελίες από τα νησιά πως απορρίπτονται με συνοπτικές διαδικασίες αιτήσεις προστασίας (ασύλου) με βάση τη χώρα προέλευσης, πολλές φορές και χωρίς συνέντευξη(!), καθώς δεν υπάρχει επάρκεια μεταφραστών.

Ακόμα και σε επικοινωνιακό επίπεδο, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να κρατήσει ούτε τα προσχήματα μπροστά στο δράμα των προσφύγων, κάνοντας λόγο για παράνομους ανθρώπους που δεν έχουν δικαιώματα. Το μήνυμα που στέλνει η ΕΕ, που έτρεξε αμέσως να ρίξει κροκοδείλια δάκρυα για τη κατάσταση στη Μόρια είναι σαφές: «Όσοι γλυτώνουν από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΡΩΣΙΑΣ στη Μέση Ανατολή, θα πνίγονται ή θα φυλακίζονται σε κάποιο νησί του Αιγαίου, μέχρι να απελαθούν». Ρίχνουν φασιστικό  δηλητήριο ξεχωρίζοντας πρόσφυγες από  μετανάστες….

Η συνέχιση αυτής της ρατσιστικής πολιτικής θα δημιουργήσει εκρηκτικές καταστάσεις, τροφοδοτώντας ακραίες ανθρωποφαγικές αντιδράσεις, κλείνοντας το μάτι στην ακροδεξιά και τους φασίστες. Η Ευρώπη-Φρούριο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι η Ευρώπη-Φυλακή των μέτρων λιτότητας, της φτώχειας και της ανεργίας για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη και την Ελλάδα.

Είναι κοινό μυστικό και ας στρουθοκαμηλίζουν μερικοί, ότι ο πλούτος και η καλοπέραση που απολαμβάνουν οι Ιθύνουσες τάξεις σε ΗΠΑ, Ε.Ε και ΡΩΣΙΑ είναι αποτέλεσμα της καταλήστευσης αυτών των λαών μέσω των επεμβάσεων και των πολέμων.
Αυτοί που επισείουν το φόβητρο της «εισβολής» των ξένων και διακινούν την ιδέα ότι η παρουσία των προσφύγων-μεταναστων απειλεί την κοινωνία και αλλοιώνει την εθνική και ευρωπαϊκή μας ταυτότητα είναι οι ίδιοι που χωρίζουν τους λαούς της Ευρώπης σε «δουλευταράδες» του βορρά και σε «τεμπέληδες» του νότου. Το μεταναστευτικό «τσουναμι» για όλον τον πλανήτη μόλις άρχισε και προορίζεται να διαρκέσει για πολύ ακόμη όσο η απόσταση των ανισοτήτων που χωρίζει τις φτωχές περιοχές από τις πιο πλούσιες δεν μειώνεται αλλά διαρκώς αυξάνεται. Η αξία της αδελφοσύνης και της αλληλεγγύης πρέπει να είναι το στοιχείο της δικιας μας ταυτότητας .

Αυτοί που μιλούν για την φύλαξη των συνόρων που απειλούνται από τους πρόσφυγες είναι οι ίδιοι που παραβιάζουν τα σύνορα των χωρών των προσφύγων με τις εισβολές τους. Αυτοί που μιλούν για περιορισμό του δικαιώματος ασύλου στους πρόσφυγες είναι οι ίδιοι που παρέχουν άσυλο σε όσους έχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να το αγοράσουν ή εκατομμύρια για να επενδύσουν . Στους πλούσιους χαρίζεται το άσυλο, η υπηκοότητα και η ιθαγένεια, ακόμα και ο πλούτος της χώρας, στους φτωχούς μετανάστες όλα αυτά απαγορεύονται. Αυτά θέλουν να κρύψουν τα διάφορα φασιστικά μορφώματα ,που θεωρούν πρόβλημα τους προσφυγές ,για να καλύψουν τα αφεντικά τους   κάθε λογής πολεμοκάπηλους ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ, και την καλοβαλμένη οικονομική ελίτ στη χώρα μας.

Απαιτείται όχι μια υποκριτική φραστική καταδίκη των ληστρικών αυτών επεμβάσεων αλλά άμεση αποχώρηση της χώρας μας από την συνθήκη του ΔΟΥΒΛΙΝΟΥ και  τους φιλοπόλεμους και ληστρικούς αυτούς οργανισμούς..

 Με βάση και τα παραπάνω είναι φανερό ότι οι Πρόσφυγες δεν ζητάνε ελεημοσύνη και φιλανθρωπία. Δικαιούνται τροφή, ανθρώπινη στέγαση, δωρεάν Παιδεία, Δικαίωμα στην Εργασία ,δωρεάν Υγεία, καθόσον αυτά που τους έχουν στερήσει με την βία και τους πολέμους είναι πολλαπλάσια.

Αν πιστεύουμε πραγματικά στην οικουμενική αξία των δικαιωμάτων του ανθρώπου , δεν μπορούμε να ανεχόμαστε αυτή την ακραία μορφή διάκρισης και αποκλεισμού από το στοιχειωδέστερο θεμελιώδες δικαίωμα αυτό της ζωής !

 Η φροντίδα λοιπόν για τους πρόσφυγες σε όλες τις πτυχές της. Τροφή - Ανθρώπινη στέγαση-Δικαίωμα στην εργασία-Ππαιδεία και Υγεία είναι ελάχιστη υποχρέωση της Ε.Ε μαζί και της χώρας μας. Οι Ιθύνουσες Τάξεις έχουν υποχρέωση να διαθέσουν από τα κλεμμένα που έχουν πάρει από τις χώρες αυτές για τους πρόσφυγες. Χρειάζεται άμεσα να απειθαρχήσουμε στην ρατσιστική πολιτική της Ε.Ε και να ανοίξουμε τα σύνορα για τους πρόσφυγες για όποιο προορισμό θέλουν.  

1.     Να σταματήσουμε να σπαταλάμε τον ιδρώτα των εργαζομένων για να γεμίζουν οι τσέπες των πολεμοκάπηλων σε ΗΠΑ –Γαλλία και Ρωσία χρηματοδοτώντας πολεμικές δαπάνες.

2.     Να σταματήσουμε την πληρωμή του τοκογλυφικού και ληστρικού χρέους από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Οι τοκογλύφοι-τραπεζίτες ας ψάξουν να βρουν τους ημετέρους στους οποίους δώνανε τα δανεικά και αγύριστα. Τα χρήματα και ο πλούτος που δίνεται στις πολεμικές δαπάνες και στην πληρωμή του ληστρικού χρέους φτάνουν και περισσεύουν για να έχουν οι πρόσφυγες μια ζωή με αξιοπρέπεια και οι εργαζόμενοι στην χώρα μας να ξεφύγουν από τον βραχνά της ανεργίας και των αμοιβών πείνας

Για όσους πρόσφυγες επιλέξουν να μείνουν στη χώρα μας έχουν υποχρέωση η Κυβέρνηση και η Ε.Ε να διαθέσουν τα απαραίτητα χρήματα ώστε:  Να στεγαστούν οι οικογένειες των προσφύγων σε σπίτια μέσα στον ιστό των πόλεων και να καταργηθούν τα ανοικτά η κλειστά γκέτο που βρωμάνε από τον ρατσισμό, την περιθωριοποίηση και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης ,που οδηγούν σε εγκληματικές μορφές παραβατικότητας (πορνεία ,διακίνηση  ναρκωτικών ,απαγωγές παιδιών για εμπόριο οργάνων κλπ).

Είναι πλέον φανερό ότι γύρω από το προσφυγικό παίζεται ένας χορός εκατομμυρίων ευρώ τα οποία πάνε στις τσέπες των επιτήδειων και των λαμογιών που έχουν πρόσβαση και πλάτες στο κομματικό σύστημα και την οικονομική εξουσία. Οι διάφορες Μ.Κ.Ο που πίσω τους κρύβονται κατά κανόνα άνθρωποι του κατεστημένου κομματικού και οικονομικού συστήματος ροκανίζουν με πλήρη αδιαφάνεια εκατομμύρια ευρώ..

Ακόμη έργα, προμήθειες και υπηρεσίες στο όνομα του κατεπείγοντος δίνονται σε ημέτερους με το αζημίωτο φυσικά

Απαιτείται πλήρης Δημόσιος έλεγχος όλων των Δαπανών προς τους πρόσφυγες

1.     Τα χρήματα να δαπανώνται κάτω από  δημόσιο έλεγχο με όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες ελέγχου και διαφάνειας

2.     Να απομακρυνθούν οι ΜΚΟ και να γίνει πλήρης οικονομικός έλεγχος για τα πεπραγμένα τους μέχρι τώρα .

Δεν περιμένουμε βέβαια από την ΠΕΡΙΦΕΡΙΑΚΗ - ΔΗΜΟΤΙΚΗ αρχή να συναινέσει σε μια τέτοια ανθρωπινή αντιμετώπιση των προσφύγων.

Όπως πριν, έτσι και τώρα τους αντιμετωπίζουν σαν πρόβλημα που πρέπει όπως- όπως να δώσουν κάποια λύση. Συμπεριφέρονται στους ανθρώπους αυτούς με απανθρωπιά σπρώχνοντας τους στο περιθώριο και την απομόνωση.

 Έχουμε όμως υποχρέωση όλοι όσοι καταλαβαίνουμε το προσφυγικό θέμα σαν δημιούργημα των κανίβαλων ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ ,όσοι καταλαβαίνουμε και διακηρύσσουμε την υποχρέωση μας να εξασφαλίσουμε στους πρόσφυγες συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης να συγκροτήσουμε ένα κοινό Αγωνιστικό και Διεκδικητικό ΜΕΤΩΠΟ.

Έχουμε υποχρέωση περά από τις φραστικές διακηρύξεις να προχωρήσουμε ενωτικά διεκδικώντας μαζί με τους πρόσφυγες ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΕΝΤ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΤΟΥΣ - ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ( ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ και ΞΕΝΟΥΣ ) - ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΔΑΠΑΝΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ . Mε ένα τέτοιο αγωνιστικό – ενωτικό ΜΕΤΩΠΟ θα μπει φραγμός και στα φασιστοειδή που με πρόσχημα το προσφυγικό σπέρνουν παντού το δηλητήριο του μίσους, της απανθρωπιάς, και του ρατσισμού.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ

Ας ξεκινήσουμε με τρεις μεγάλους μύθους γύρω από τις εξορύξεις

Ο πρώτος μύθος, λίγο ως πολύ μας λέει ότι «περπατάμε ή κολυμπάμε πάνω σε χρυσό». O «χρυσός» συνίσταται στην παρουσία τεράστιων ποσοτήτων κοιτασμάτων πετρελαίου ή (κυρίως) φυσικού αερίου, αμύθητης αξίας. Κάποιοι μιλούν ακόμη και για 10 τρις ευρώ (!), με δυνατότητα να αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα, από την πληρωμή του εξωτερικού χρέους έως το ασφαλιστικό.

Πρόκειται για ένα σκόπιμο ψέμα το οποίο διαδίδεται με στόχο να δημιουργηθούν προσδοκίες που εν τέλει θα λειτουργήσουν σε μια κατεύθυνση αποδοχής της παράδοσης του ορυκτού πλούτου της χώρας στις πολυεθνικές εξόρυξης.

Ο μύθος αυτός στηρίζεται στη σκόπιμη σύγχυση μεταξύ εντελώς διαφορετικών εννοιών όπως πιθανά κοιτάσματα, βέβαια κοιτάσματα, (τεχνικά) απολήψιμα κοιτάσματα και οικονομικά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα. Οι διαφορές σε ότι αφορά τις ποσότητες και τις αποτιμήσεις αξιών αυτών των εντελώς διαφορετικών κατηγοριών είναι χαώδεις, με αποτέλεσμα οι έμποροι ελπίδας που συνήθως είναι και dealers συμφερόντων να λένε ότι θέλουν.

Ο δεύτερος μύθος μας ψιθυρίζει στα αυτιά για τη «δίκαιη ανάπτυξη», τις επενδύσεις που θα΄ρθουν, την ευημερία, τους κόμβους μεταφοράς ενέργειας, τις νέες θέσεις εργασίας.

Τα αναμενόμενα έσοδα από τις εξορύξεις θα είναι πενιχρά και αμφίβολα για το δημόσιο. Στην καλύτερη περίπτωση το ελληνικό κράτος θα εισπράξει περίπου 240 εκατομμύρια ευρώ ετησίως από τις εξορύξεις μέσα από το 20% φορολογίας που πηγαίνει στο κεντρικό κράτος, το 5% φορολογίας το οποίο πηγαίνει στις περιφέρειες που γίνεται η εξόρυξη και το 4% του αντλούμενου πετρελαίου το οποίο θα αποδίδεται στο δημόσιο. Δεν αντισταθμίζεται η περιβαλλοντική και οικονομική καταστροφή με ένα οικονομικό όφελος της τάξης του 0,1-0,2% του ΑΕΠ.  Αν δε η εκάστοτε εταιρία χαρακτηρίσει το κοίτασμα μη προσοδοφόρο, η συνεισφορά μπορεί να είναι και μηδαμινή, όπως συμβαίνει στο Πρίνο της Θάσου εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

Πρόκειται απλώς για μια «αρπαχτή» των μεγάλων εταιρειών.

Ο τρίτος μύθος μας νανουρίζει με τον ισχυρισμό ότι « η Ελλάδα έχει την γεωστρατηγικη ευκαιρία της Ζωής της» αξιοποιώντας τις ευκαιριακές τριβές στις σχέσεις Η.Π.Α. – Τουρκίας. Πρόκειται για έναν επικίνδυνο μύθο , που αν δεν ξεγυμνωθεί , υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε τραγωδία ιστορικών διαστάσεων τον Ελληνικό Λαό και τους Λαούς της Αν.Μεσογειου.

Πρόκειται για ένα επικίνδυνο μύθο, που αν δεν ξεγυμνωθεί, υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε τραγωδία ιστορικών διαστάσεων για τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της Μεσογείου. Στο ζήτημα αυτό θα επανέλθουμε στη συνέχεια αναλυτικότερα.

Την ίδια στιγμή, μαζί με αυτούς τους μύθους, διατυπώνονται κατηγορίες κοινωνικής ενοχοποίησης, σύμφωνα με τις οποίες «ο κόσμος σκεπτόμενος στενόμυαλα και τοπικιστικά, δεν αντιλαμβάνεται αυτές τις ευκαιρίες και, ακόμη χειρότερα, με τις αντιδράσεις του, καθυστερεί την εκμετάλλευση κοιτασμάτων και ευκαιριών».

Είναι «νόμιμες» οι αντιδράσεις στις εξορύξεις;

Πράγματι υπάρχουν πολύμορφες αντιδράσεις σε όλη την Ελλάδα. Το Σαββάτο 21/12 γίνεται συλλαλητήριο στο Πύργο. Σε Κέρκυρα και Κεφαλλονιά έγιναν δυναμικές παρεμβάσεις στα περιφερειακά συμβούλια. Δύο πανηπειρωτικά συλλαλητήρια έχουν γίνει, ένα πανελλαδικό και διάφορες τοπικές κινητοποιήσεις και δράσεις. Με αποτέλεσμα διάφορα ΔΣ ‘όπως πχ της ΆΡΤΑΣ έχουν πάρει αποφάσεις κατά των εξορύξεων.

Ας δούμε ψύχραιμα ποια είναι η βάση αυτών των αντιδράσεων.

Πρώτον, υπάρχει διάχυτη ανησυχία για κινδύνους σημαντικών αρνητικών περιβαλλοντικών και άλλων επιπτώσεων με ευρύτερες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Αλήθεια, δεν είναι κατ’ αρχήν νόμιμο να νοιάζονται οι κάτοικοι για την ποιότητα της ζωής τους και την προοπτική δουλειάς με αξιοπρεπείς όρους στον τόπο τους;

Δεύτερο, όσες σελίδες καθησυχασμού και να γραφούν, όσοι «ειδικοί» και δημοσιογράφοι και αν επιστρατευτούν, οι κάτοικοι των περιοχών όπου έχουν γίνει οι συμβάσεις παραχώρησης για εξορύξεις, αμφιβάλλουν για την «καλή προαίρεση» και «διαγωγή» επιχειρήσεων κολοσσών και για το πώς αυτές στο τέλος θα «ζυγιάσουν» την αναζήτηση κερδών με τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων.!

Τρίτο, ο κόσμος, είναι αλήθεια, δεν έχει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στο κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ότι δηλαδή αυτές θα δράσουν προστατευτικά για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου ή του περιβάλλοντος και ότι δε θα λειτουργήσουν, αντίθετα, ως dealers και προστάτες των επιχειρηματικών συμφερόντων. Η εικόνα εδώ είναι καταλυτική: Οι διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα πάλι ΝΔ, έχουν δράσει με εκπληκτική ταυτότητα πολιτικής υπέρ των συμβάσεων εκχώρησης και των εξορύξεων των ίδιων, φανερώνοντας πως υπάρχει ένα βαθύτερο υπόστρωμα και «συνέχεια» στις κρατικές πολιτικές και επιλογές του ελληνικού καπιταλισμού. Οι κυβερνήσεις αποδεικνύονται εντολοδόχοι του κεφαλαίου. Ιδιαίτερη σημασία έχει η περίπτωση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική της οποίας υποτίθεται θα ήταν διαφορετική, λόγω «οικολογικών ευαισθησιών» του, αλλά και της ύπαρξης της συνιστώσας των Οικολόγων στη σύνθεσή της.

Οι πιθανοί κίνδυνοι των εξορύξεων και η ευθύνη της επιστημονικής κοινότητας

Υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος;

Φυσικά και υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος ιδιαίτερα με το δεδομένο  οι εξορύξεις σχεδιάζονται σε μια σεισμογενή περιοχή. Όταν οι εταιρείες δηλώνουν πως θέλουν να ολοκληρώσουν σύντομα τις εξορύξεις για να ασχοληθούν με μεγάλα κοιτάσματα σε άλλες περιοχές μπορούμε μόνο να ανησυχούμε περισσότερο. Άλλωστε η Total με την πετρελαιοκηλίδα στο Elgin και η Exxon με το διαβόητο Valdez έχουν ιστορικό τέτοιων ατυχημάτων. Η περιβαλλοντική καταστροφή -και η οικονομική- θα είναι ανυπολόγιστες. Καθόλου τυχαία Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και Κροατία έχουν απαγορεύσει τη διενέργεια νέων εξορύξεων για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Τις πιθανότητες ατυχήματος αυξάνει κατά πολύ η ίδια η αναπτυξιακή  πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ. Πρώτα οι εξορύξεις και οι επενδύσεις και μετά οι έλεγχοι για τις περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Η κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος θέτουν οι ίδιοι τους όρους για να γίνουν τα ενδεχόμενα περιβαλλοντικά «ατυχήματα», βεβαιότητες!

Είναι βέβαιο πως απέναντι σε οποιοδήποτε ισχυρισμό για τυχόν κίνδυνο που διατυπώνεται από πρωτοβουλίες κατά των εξορύξεων, θα υπάρχει πλειάδα επιστημόνων που θα τον αντικρούει σθεναρά ή έστω θα τον υποβαθμίζει μέχρι ασημαντότητας.

Αυτό δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση.

Όχι μόνο και όχι κυρίως επειδή δε λείπουν οι πληρωμένες, στρατευμένες τοποθετήσεις επιστημόνων υπέρ μεγάλων επιχειρήσεων. Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι η Mobil είναι «σεσημασμένη» στην επί παραγγελία αξιοποίηση πανεπιστημίων και επιστημονικών δημοσιεύσεων που εμφανίζουν τις δραστηριότητές της ως άγιες.

Κυρίως ωστόσο, θα συναντήσουμε πάμπολλες τοποθετήσεις επιστημόνων να υποστηρίζουν τις εξορύξεις, υποβαθμίζοντας ή αποσιωπώντας κινδύνους και αρνητικές επιπτώσεις, ακριβώς επειδή και η λεγόμενη «επιστημονική κοινότητα» δεν διατυπώνει άποψη έξω από το πλαίσιο των κρατουσών αντιλήψεων περί προτεραιότητας ανάπτυξης, επιχειρηματικότητας και κερδών στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο ή άλλων κυρίαρχων ιδεολογημάτων.

Δεν είναι λοιπόν η «επιστήμη» που αποφασίζει γενικά και αόριστα για το σωστό ή το λάθος. Η τεχνοκρατική προσέγγιση από μόνη της, όσο και αν είναι απαραίτητη, δεν επαρκεί να δώσει απαντήσεις.

Αντίθετα, πρέπει να τεθούν ευρύτερα πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια, με βασικό γνώμονα τα συμφέροντα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας στη χώρα μας και την προστασία του περιβάλλοντος και μάλιστα με όρους προοπτικής και όχι καιροσκοπικά και οικονομίστικα. Η κατεύθυνση αυτή, δεν είναι απλώς διαφορετική, αλλά είναι και διαμετρικά αντίθετα με τη φιλοσοφία των κυβερνήσεων που δρομολόγησαν την υπογραφή των Συμβάσεων και η οποία στην ουσία ξεκινά από την διασφάλιση κερδοφορίας των πολυεθνικών εξόρυξης με κάποια αποζημίωση «εκδούλευσης» στο ελληνικό κράτος ή/και, πολύ περιορισμένα και στις τοπικές κοινωνίες.

Κατά τη γνώμη μας, κίνδυνοι από τις εξορύξεις, χερσαίες και κυρίως θαλάσσιες με σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις, υπάρχουν.

Αναφέρονται σε όλο τον κύκλο έρευνας-άντλησης/παραγωγής-μεταφοράς.

Υπάρχουν άμεσες επιπτώσεις, τόσο περιβαλλοντικές, σε θέματα μόλυνσης, υποβάθμισης της αισθητικής και βλαβών σε ευαίσθητα οικοσυστήματα, όσο και κοινωνικές/οικονομικές με την αλλαγή της γεωγραφίας απασχόλησης και υποβάθμισης του εισοδήματος λαϊκών στρωμάτων σε τομείς όπως η αλιεία, ο τουρισμός ή η γεωργική παραγωγή.

Και φυσικά, υπάρχουν σοβαρές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στους ίδιους τομείς. Για ποια αλήθεια «απεξάρτηση από τον άνθρακα» κάνει λόγο ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ μέσα στα επόμενα 25 χρόνια, όταν ακριβώς μέσω της παραχώρησης των δικαιωμάτων εξόρυξης για 30 χρόνια, προβλέπεται είσοδος σε νέο κύκλο παραγωγής και κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων; Πόσο γελοία και υποκριτική φαντάζει σε αυτό το πλαίσιο η «ευαισθησία» για την «κλιματική αλλαγή», πού «όλοι μαζί πρέπει να αποτρέψουμε»!

Η ιστορία των ατυχημάτων είναι μεγάλη. Να θυμηθούμε μήπως τη μεγάλη διαρροή από τις εγκαταστάσεις της BP στον κόλπο του Μεξικού του 2010 σχεδόν 5 εκατομμυρίων βαρελιών πετρελαίου στη θάλασσα; Ή μήπως το πρόσφατο ναυάγιο στο Σαρωνικό με την «Αγία Ζώνη» και την καταστροφή των ακτών. Για να μη θυμίσουμε και πάλι τη μαρτυρική Νιγηρία και ειδικά το Δέλτα του Νίγηρα, μια τεράστια περιοχή  όπου ζουν 30 εκατομμύρια άνθρωποι, όπου μετρούνται σχεδόν 10.000 περιπτώσεις μεγάλων διαρροών τα τελευταία 25 χρόνια, που προκαλούν τεράστιες καταστροφές και ερήμωση που στερεί τη ζωή από τους πληθυσμούς…

Πολλές επιστημονικές δημοσιεύσεις μιλούν για ενεργοποίηση ή/και ενίσχυση της σεισμικής δραστηριότητας εξ αιτίας των εξορύξεων (χαρακτηριστικη η τοποθέτηση Τσελέντη). Στις ΗΠΑ αλλά και αλλού η επίδραση μετριέται συστηματικά και καταστρώνονται αντίστοιχοι χάρτες κινδύνου.

Με την Ελλάδα να είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη σεισμικότητα στην Ευρώπη και πέμπτη σε όλο τον κόσμο, το Ιόνιο , βρισκεται πάνω στη λεγόμενη Ελληνική Τάφρο και κανείς δεν μπορεί ασυλλόγιστα να προσπερνά αυτό το ζήτημα.

Το «ατύχημα» αθωώνει τους κινδύνους ή κινητοποιεί εναντίον τους;

Μια κλασική (όσο και βολική) τυπική απάντηση στο ερώτημα περιβαλλοντικών ή άλλων κινδύνων από μια μέθοδο εξόρυξης υδρογονανθράκων είναι αυτή: «Η μέθοδος εξόρυξης, βιβλιογραφικά και με εμπειρικά δεδομένα, έχει αποδειχθεί ασφαλής σε υψηλότατο βαθμό. Υπάρχει φυσικά πάντα η περίπτωση του ατυχήματος που δεν μπορεί να αποκλειστεί. Αλλά αυτό είναι άλλη περίπτωση».

Εμάς όμως αυτή η «άλλη περίπτωση» μας ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα γιατί αφορά τις ζωές μας.

Ποια αδήριτη και επείγουσα κοινωνική αναγκαιότητα επιτάσσει τις εξορύξεις υδρογονανθράκων;

Ισχυρίζεται κανείς στα σοβαρά ότι εξαντλήθηκε η δυνατότητα επιλογών παραγωγής για άλλες μορφές ενέργειας και που είναι αυτή η μελέτη;

Πως αλήθεια συμβιβάζεται αυτός ο ισχυρισμός με την εν χορώ παράλληλη αναγγελία ότι «πάμε για απεξάρτηση από τον άνθρακα και επιλέγουμε φιλικές προς το περιβάλλον και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;» .

Κατά τη γνώμη μας, η μόνη «ανάγκη» που υπάρχει για αυτή την κατεπείγουσα «σπουδή» για τις εξορύξεις, σχετίζεται απλά με την ανάγκη των πολυεθνικών εξόρυξης για κέρδη από τις εξορύξεις ή/και απλά σε κέρδη σε χρηματιστηριακό επίπεδο απλά και μόνο με την προσδοκία εξορύξεων και αποκλειστικών δικαιωμάτων που οδηγούν σε κέρδη. Σχετίζεται επίσης με τη δουλόφρονα επιλογή ειδικά των δύο τελευταίων διαδοχικών κυβερνήσεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) να «εξυπηρετήσουν» αυτά τα συμφέροντα του κεφαλαίου μέσω της διαμόρφωσης, υπογραφής και τελικά έγκρισης από την Βουλή των Συμβάσεων παραχώρησης.

Τα συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών, αλλά και της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας βρίσκονται απέναντι σε αυτές τις επιλογές και επιτάσσουν την ανάγκη ανατροπής τους με μαζικούς και αποφασιστικούς αγώνες.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τα ψευδοερωτήματα και τους εκβιασμούς, ακόμη και όταν ενδύονται με επιστημονικό μανδύα.

Με άλλα ερωτήματα πρέπει να αναμετρηθούμε:

Πόση ενέργεια, ποιας μορφής, για ποια χρήση και για ποιο γενικό σκοπό χρειαζόμαστε;

Για να βγουν παράδες από ξένες ή ελληνικές επιχειρήσεις;

Ή μήπως, αντίθετα, για να καλυφθούν πραγματικές ανάγκες;

Βεβαίως, δεν είναι εύκολα όλα τα θέματα εδώ. Ποιες ανάγκες ακριβώς και με ποια ιεράρχηση;

Με ποια δικαιοσύνη και ισότητα σε πρόσβαση σε χρήση που να ανατρέπει την ενεργειακή φτώχεια χιλιάδων οικογενειών στην Ελλάδα, που ούτε τη θέρμανση δεν μπορούν να εξασφαλίσουν;

Το κίνημα κατά των εξορύξεων αυτά τα ερωτήματα πρέπει κατά τη γνώμη μας να αντιπαραβάλλει, αναζητώντας παράλληλα τις συνδέσεις με τον ευρύτερο κοινωνικό αγώνα κατά των αντιδραστικών δήθεν «μετα-μνημονιακών» πολιτικών.

Όσον αφορά τη λεγόμενη επίβλεψη εφαρμογής των Συμβάσεων  οι περιβαλλοντικές μελέτες υποεκτιμούνται.

Επίσης, η περιβόητη παρακολούθηση των Συμβάσεων μέσω της «Τεχνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής», είναι τουλάχιστον σκανδαλώδης. Προβλέπονται 3 μέλη από την εταιρεία εξόρυξης και 3 εκτός αυτής, αλλά οι αποφάσεις πρέπει να είναι ομόφωνες! Στην περίπτωση δε διαφωνίας, πρέπει να κληθεί ειδικός Εμπειρογνώμονας από συγκεκριμένα Σώματα του εξωτερικού που υποδεικνύουν οι εταιρείες, η γνώμη του οποίου πρέπει υποχρεωτικά να γίνει δεκτή! Με λίγα λόγια η επίβλεψη της εφαρμογής της Σύμβασης από μεριάς της εταιρείας, πρέπει να έχει τη γνώμη της εταιρείας. Τέλεια…

Μας αποκαλούν φοβικούς όσοι αντιδρούμε στις εξορύξεις

Από τα προηγούμενα έχει γίνει φανερό πως δεν είναι οι κάτοικοι των περιοχών που προορίζονται για εξορύξεις «φοβικοί», αλλά, αντίθετα, είναι οι κίνδυνοι υπαρκτοί και οι επιπτώσεις, περιβαλλοντικές και κοινωνικές, πολύ σοβαρές, με ή χωρίς «ατυχήματα».

Όσον αφορά τη μέθοδο της υδραυλικής ρηγμάτωσης που ωραιοποιύνε

Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη μέθοδο, που έχει δώσει φτερά σε χερσαίες και θαλάσσιες εξορύξεις, που προκαλεί «σοκ και μόλυνση» σε στρώματα του υπεδάφους και χρησιμοποιείται στην εξόρυξη του λεγόμενου σχιστολιθικού πετρελαίου ή φυσικού αερίου.

Υπάρχει ο ισχυρισμός ότι η μέθοδος αυτή δε θα εφαρμοστεί στην Ελλάδα και αυτό έχει διασφαλιστεί από σχετική νομοθέτηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η πραγματικότητα όμως; Στο νόμο διευκρινίζεται ότι οι «υδρογονάνθρακες στους οποίους αναφέρεται το ισχύον νομικό πλαίσιο είναι τα εξορυσσόμενα πετρελαιοειδή, καθώς και τα κάθε είδους ορυκτά ή ουσίες που εξορύσσονται μαζί τους από πορώδεις και διαπερατούς γεωλογικούς σχηματισμούς, χωρίς να περιλαμβάνονται το σχιστολιθικό πετρέλαιο και αέριο». Από αυτό και μόνο διάφοροι εξάγουν το συμπέρασμα ότι, έστω έμμεσα απαγορεύεται η μέθοδος. Ωστόσο, η μέθοδος δεν αναφέρεται πουθενά ρητά, ενώ είναι ολοφάνερο πως αυτός ο ιδιότυπος ορισμός υδρογονανθράκων είναι αστήριχτος και εύκολα καταπίπτει νομικά. Άλλωστε, όταν μια εταιρεία έχει αποκλειστικά δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης για 30 χρόνια, μια μέθοδο που ενδεχομένως δε θα χρησιμοποιήσει σήμερα, κάλλιστα μπορεί να την χρησιμοποιήσει αργότερα, βοηθούσης και της ίδιας της εξέλιξης της τεχνολογίας, αλλά και της «αλλαγής των δεδομένων». Η περίπτωση της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό, όπου το «νέο» δε βρίσκεται σε ανακάλυψη κοιτασμάτων (γνωστότατο ανά τους αιώνες και με ποσοτικοποίηση), αλλά στην «εξέλιξη» των μεθόδων με όρους οικονομικής αποδοτικότητας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο καθηγητής σεισμολογίας Άκης Τσελέντης σε συζήτηση στα Γιάννενα διατύπωσε την εκτίμηση ότι η REPSOL «είναι πιθανό να χρησιμοποιήσει τη μέθοδο σε μια επόμενη φάση».

Με βάση το τρίο μύθο που σας είπα στην αρχή έχουν οικοπεδοποιήσει την’Ηπειρο και το Ιόνιο όπως όλη την Αν Μεσόγειο  

Αυτό έχει ανοίξει την όρεξη των πολυεθνικών εξόρυξης, των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Προς τούτο χωρίζουν τις Διεθνείς Θάλασσες σε οικόπεδα, σε πλάτη έως και 200 ναυτικά μίλια (μερικές και φορές και 350!) από τις ακτές και πέρα από τις ζώνες θαλάσσιας κρατικής κυριαρχίας των 6 ή 12 ναυτικών μιλίων. Στις Διεθνείς Θάλασσες δεν υφίσταται θέμα «κρατικής κυριαρχίας», όπως εν χορώ λένε όλοι σήμερα και μάλιστα και κόμματα της αριστεράς. Ορίζουν θαλάσσια οικόπεδα αποκλειστικά για λόγους καπιταλιστικής επέκτασης και εκμετάλλευσης από μεριάς των Πολυεθνικών που θα νοικιάσουν κάποιες  εθνικές σημαίες.

Είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν τόσοι και τόσοι άνθρωποι, ρεύματα και κόμματα που με αποτροπιασμό αναφέρονται στην αποικιοποίηση της γης με τη ληστεία πόρων και γενοκτονία πληθυσμών ή τις γελοίες ευθείες γραμμές συνόρων ή στιγματίζουν την «εποχή των περιφράξεων», ιστορικές διαδικασίες συνώνυμες της ανάδυσης του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού και της εξέλιξης της βαρβαρότητάς του, να μένουν τώρα άλαλοι ή να χειροκροτούν το νέο κύμα καπιταλιστικής λεηλασίας του πλανήτη, αυτή τη φορά στη θάλασσα!

Αν αυτό το πρόγραμμα των εταιρειών προωθηθεί, το 40% των θαλασσών, στο οποίο υπάγεται το 90% των φυσικών θαλάσσιων ενεργειακών πόρων και της αλιείας, θα οικοπεδοποιηθεί και θα παραδοθεί σε μια χούφτα πολυεθνικές.

Είναι δυνατόν να συμφωνήσει η ανθρωπότητα σε ένα νέο γύρο αιώνων οικονομίας των ορυκτών καυσίμων, με την εξόρυξη των υδρογονανθράκων από τις ΑΟΖ, σε συνθήκες που ήδη βιώνουμε κλιματική αλλαγή και περιβαλλοντική καταστροφή;

Η απάντηση πρέπει να είναι ένα κατηγορηματικό όχι και αυτό πρέπει να μπει στην ατζέντα του κινήματος κατά των εξορύξεων και όχι απλά του ελέγχου για το ποιο κράτος ή ποια εταιρεία, δημόσια ή ιδιωτική, ελληνική ή ξένη θα την κάνει.

Πολύ περισσότερο, όταν, οι παίκτες σε αυτό το παιχνίδι είναι πολλοί και σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Αυτοί τη στιγμή, δεν υπάρχει επίσημη ανακήρυξη ΑΟΖ από Ελλάδα και Τουρκία, ούτε είναι αυτοδίκαιη η ερμηνεία του λεγόμενου Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών. Απλά οι δύο χώρες έχουν διαμορφώσει κατά το δοκούν χάρτες ΑΟΖ σύμφωνα με τις διαφορετικές ερμηνείες και τους περιφέρουν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων με ισχυρές στρατιωτικοπολιτικά και οικονομικά δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία κλπ) και Πολυεθνικές εξόρυξης..

Σταδιακά, οι ζώνες ΑΟΖ και οι εξορύξεις σε αυτές, αν δεν αποκαλυφθεί αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, που εγκυμονεί και πολεμικούς κινδύνους, όχι μόνο θα αναχθούν ψευδεπίγραφα σε θέμα «κρατικής κυριαρχίας», αλλά τελικά και σε κριτήριο κάλπικου πατριωτισμού που θα σύρει τον ελληνικό λαό και τους γειτονικούς λαούς σε αλληλοσφαγή για χάρη μαύρων κερδών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Με αυτή την έννοια η εναντίωση στην ανακήρυξη των ΑΟΖ πρέπει να αποτελεί στόχο του κινήματος κατά των εξορύξεων.

Το δικό μας το ΟΧΙ στις εξορύξεις, οφείλει να είναι ΝΑΙ σε μια άλλη κοινωνική πορεία της χώρας με απο-εμπορευματοποίηση της ενέργειας, άρνηση της ληστρικής εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος και υπεράσπισης των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας με μάχη κατά της καπιταλιστικής αγοράς και των νόμων της. Με αυτή την έννοια το δικό μας ΟΧΙ σε ένα νέο γύρο εξόρυξης ορυκτών καυσίμων δεν είναι μια τεχνοκρατική συνηγορία σε άλλες μορφές ενέργειες, όσο και αν είναι «καθαρότερες», αλλά ένα ΝΑΙ σε ένα πλαίσιο χρήσης ενέργειας έξω από τη λογική της αγοράς (μαύρης και πράσινης) και του καπιταλισμού, με όρους περιβαλλοντικής προστασίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας και φυσικά δημοκρατίας για τους πολλούς.

 Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Εμείς λέμε ΝΑΙ !

Μόνο ο λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια των εταιρειών και της κυβέρνησης! Ως ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΚΙΝΗΣΗ για τα χωριά και την πόλη της Πρέβεζας θα συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός πανελλαδικού κινήματος για την αποτροπή των εξορύξεων, ενάντια στη λεηλασία της φύσης και του περιβάλλοντος, που θα θέτει στο στόχαστρο τις πολιτικές κυβερνήσεων και θα συγκρούεται με τις ορέξεις των πολυεθνικών του πετρελαίου.