Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον, τάς Ἱεράς Μονάς
καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς θεοσώστου Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα τῆς Ἐκκλησίας,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Τό γεγονός πού σημάδεψε τήν παγκόσμια ἱστορία καί ὑπῆρξε μοναδικό στή ζωή τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου, πού σήμερα ἑορτάζουμε καί πανηγυρίζουμε.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Δύο λέξεις μόνο, πού κρύβουν ἀπέραντο πνευματικό πλοῦτο, δύο λέξεις πού συγκλόνισαν τήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Ἡ ζωή μας, ἀγαπητοί, εἶναι μία σειρά ἀπό ἐλπίδες καί αὐτή ἡ ἀνεκτίμητη ἀρετή, ἡ ἐλπίδα φαίνεται πώς πεθαίνει καί σβήνει τελευταία. Ὅπως μᾶς λέγει καί τό πασίγνωστο ρητό «ἐφόσον ζῶ ἐλπίζω». Ἀλλά καί ὅταν ἀκόμα δείχνει νά ὑποχωρεῖ, τίς στιγμές πού πλησιάζει ἡ ἁρπάγη τοῦ θανάτου, γιά τόν πιστό χριστιανό οὔτε τότε ἐξαφανίζεται. Γιατί ἡ φλόγα τῆς ἐλπίδας μένει ἄσβεστη ἀπό τήν γνώση καί τή βίωση τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μας. Γιατί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τήν ἔσχατη ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου σβήσουν καί ἐξαφανιστοῦν ὅλες οἱ ἄλλες ἐγκόσμιες ἐλπίδες μας.
Ἡ τελευταία ἐλπίδα δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτό πού ὁμολογοῦμε καί διατρανώνουμε στό τέλος τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας «Προδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Μέ πόσο ζωηρά λόγια διατυπώνει αὐτή τήν ἀλήθεια ὁ Ἀπ. Παῦλος πρός τούς Χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Τούς γράφει: «Ἐάν λοιπόν ὁ Χριστός κηρύττεται ὅτι ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, πῶς λέγουν μερικοί μεταξύ σας ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν; Ἐάν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν τότε οὔτε ὁ Χριστός ἀναστήθηκε (Α’ Κορ. 15, 12-13).
Αὐτή ἡ χαρά τῆς ἀναστάσεως, ξεπερνᾶ κάθε ἄλλη χαρά τοῦ κόσμου τούτου καί σκεπάζει ὁποιαδήποτε λύπη μας, τό φῶς της ξεπερνᾶ ὅλα τά φῶτα, πού γεννᾶ ἡ σκέψη καί ἡ φαντασία τοῦ ἀνθρώπου, καί ὅλες τίς φιλοσοφικές ἐξηγήσεις γιά τήν ὕπαρξή μας.
Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων στό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά μᾶς παροτρύνει νά χαίρουμε «χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε». (Φιλιπ. 4,4). Ἡ παρότρυνση δικαιολογεῖται ἀπό τά λυπηρά πού ἔρχονται στή διάρκεια τῆς ἑβδομάδος τῶν Παθῶν, πού ὅπως εἶναι φυσικό φέρνουν θλίψη καί πόνο. Τά πάθη ὅμως καί τά δεινά στό πρόσωπο τοῦ ἀναμάρτητου Χριστοῦ, δέν ἦταν ἄλλο ἀπό διεργασίες γιά τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, οἱ πόνοι θά λέγαμε γιά τόν τοκετό τῆς σωτηρίας μας. Ἕνα τοκετό πού δίνει καί πάλι τήν δυνατότητα τῆς ἑνώσεως καί κοινωνίας μας μέ τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο.
Ἑορτάζουμε τήν νέκρωση τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδη τήν καθαίρεση, «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».
Αὐτή τή χαρά καλούμαστε νά βιώσουμε οἱ χριστιανοί. Τήν χαρά πού αἰσθάνθηκαν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ὅταν ἄκουσαν τό Πανάχραντο στόμα τοῦ Κυρίου τους νά τίς καλεῖ νά χαίρονται «καί προσελθοῦσαι ἐκράτησαν Αὐτοῦ τούς πόδας καί προσεκύνησαν» (Ματθ. 28,9). Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή, ἡ ἀκριβής χαρά γιατί στό πρόσωπό Του εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ παροῦσα καί στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν εἶναι ἡ τέλεια χαρά. Χαρά πού δέν μεταδίδεται μέ τά πυροτεχνήματα ἀλλά ἀναπηδᾶ ἀπό τήν ψυχή τοῦ χριστιανοῦ.
Ἐκεῖνος πού ἑνώθηκε μέ τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστημένο Κύριο ἤδη ἔχει διαπεράσει στή νέα ζωή τῆς αἰωνίου χαρᾶς, ζεῖ τό πλήρωμα τῆς εὐτυχίας, χαίρει ἀκόμη καί μέσα ἀπό τά δεσμά τῆς φυλακῆς καί τή φυλακή τῆς ἀποξένωσης.
Αὐτή τή χαρά πού «οὐδείς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν» (Ἰωαν. 16, 23) κατά τούς λόγους τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.
Αὐτή τή χαρά πού εἶναι Χριστός.
Αὐτό τό φῶς πού εἶναι Χριστός, εὔχομαι νά συνοδεύει τίς ζωές ὅλων μέχρι τερμάτων αἰῶνος.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ἀδελφοί
Μέ θερμές πασχάλιες εὐχές
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Χρυσόστομος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου