Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα…
Η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης είναι η Ανάσταση του Χριστού. Ένας Νεκρός έβγαλε τον Εαυτό Του από τον τάφο μετά από τρεις μέρες ταφής. Και αυτό το έκανε με δική του δύναμη, αφού « αυτεξουσίως ανέστη ώς Θεός ». Και όπως εξήλθεν « εσφραγισμένου του τάφου » και εισήλθεν « των θυρών κεκλεισμένων » στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, όπου ήσαν συνηγμένοι οι Μαθητές « δια τον φόβον των Ιουδαίων », έτσι πέρασε, χωρίς καμιά δυσκολία, από το αδιέξοδο του θανάτου στη ζωή.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι το κορυφαίο γεγονός της επίγειας ζωής Του και μοναδικό στην ιστορία του Σύμπαντος. Είναι η αλήθεια στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, όλα τα θαύματα, τα λόγια και τα έργα της ζωής του Χριστού. Είναι το μέγιστο θαύμα της πίστης μας, που ανακαινίζει τον κόσμο, η απόδειξη της αλήθειας όσων δίδαξε ο Χριστός, η ελπίδα ότι όσα μας υποσχέθηκε θα πραγματοποιηθούν και, συγχρόνως, η εγγύηση για την αιώνια Ζωή. Είναι ο θρίαμβος του Σταυρωθέντος Χριστού επί του διαβόλου και της αμαρτίας και η λύτρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του Άδη και του θανάτου.
«Πάσχα » είναι εβραϊκή λέξη και σημαίνει διάβαση, πέρασμα.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι το πέρασμα από την ενοχή της αμαρτίας στη δικαίωση, από τα έργα του σκότους στην αρετή, από την κατάρα στην ευλογία, από τη φθορά στην αφθαρσία, από τον θάνατο στη ζωή. Σημαίνει την άφεση των αμαρτιών μας, την εκμηδένιση του θανάτου και τη συντριβή του διαβόλου, « του το κράτος έχοντος του θανάτου ». Εκεί στηριζόμαστε, για να λέμε με σιγουριά ότι ο Χριστός είναι η μοναδική Αλήθεια και το μοναδικό Φως του κόσμου. Διότι μας γλυτώνει από την πιο ελεεινή αποκτήνωση, μας ξανακάνει εικόνες του Θεού, μας ελευθερώνει από την αμαρτία και μας δίνει τη δύναμη να ζητούμε και να δίνουμε συγγνώμη.
Είναι το κέντρο και το θεμέλιο της πίστης μας. Γι’ αυτό ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος διακηρύσσει μεγαλόφωνα ότι « εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι χωρίς περιεχόμενο το κήρυγμα των αποστόλων και είναι μάταιη η πίστη μας ».
Η Ανάσταση είναι το μεγαλύτερο, συγκλονιστικότερο και πιο αδιαμφισβήτητο γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας, που αν θελήσουμε, μπορεί να μεταμορφώσει την προσωπική μας ζωή.
Το ουσιαστικότερο πρόβλημα, η μεγάλη αγωνία και ο βαθύτερος πόθος του ανθρώπου δεν είναι η βελτίωση των συνθηκών της ζωής και η τεχνολογική πρόοδος. Δεν είναι η αύξηση του « κατά κεφαλήν » εισοδήματος. Δεν είναι το ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου. Όλα αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στον πόθο του ανθρώπου για ζωή με νόημα και μπροστά στον πόνο του για τον θάνατο. Απάντηση και λύση σε αυτόν τον πόθο του ανθρώπου είναι μόνο το « φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα ». Διότι έρχεται να φωτίσει το « όντως φοβερώτατον του θανάτου μυστήριον » και να γεμίσει τον άνθρωπο με την αδιάψευστη ελπίδα ότι δεν είναι αξεπέραστο κακό ο θάνατος. Χρειάζεται να πλησιάσουμε με « καθαρές » τις αισθήσεις το απρόσιτο Φως του μυστηρίου της Αναστάσεως, για να γεμίσει ο νους και η καρδιά μας από το φως της Αλήθειας για το τί είναι η ζωή που δεν φοβάται τον θάνατο και πώς κατακτάται αυτή η ζωή.
Ο Χριστός έπαθε για μας, για να περπατήσουμε σε μια καινούργια ζωή με την τήρηση των εντολών, τη συνειδητή συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας και τον συνεπή αγώνα για τον αγιασμό μας.
Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κίνηση από το μηδέν στο πουθενά. Θα είχαν σβήσει τα πάντα. Δεν αξίζει να ζούμε. Δεν θα υπήρχε τίποτα πιο παράλογο από αυτό τον κόσμο ούτε μεγαλύτερη απελπισία από αυτή τη ζωή. Γι’ αυτό, δεν υπάρχει πιο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο που αρνείται την Ανάσταση, αφού αυτό σημαίνει άρνηση της μεγαλύτερης χαράς και της μεγαλύτερης ελπίδας. Ο άνθρωπος αυτό θα ήταν καλύτερα να μην είχε γεννηθεί. Τότε, λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: « ας φάμε και ας πιούμε. Ας βυθιστούμε στις ηδονές και στις απολαύσεις σαν τα άλογα ζώα ». Όποιος, λοιπόν, συκοφαντεί την Ανάσταση του Χριστού δεν κάνει τίποτα άλλο, από το να κλωτσά με γυμνά πόδια σε μυτερά καρφιά.
Αντίθετα, η νοηματοδότηση της ζωής μέσω της Ανάστασης, εξηγεί πως τον αδιάλλακτο διώκτη της Εκκλησίας Σαύλο τον μετέτρεψε σε ενθουσιώδη κήρυκα της θεότητας του Χριστού και πως τον δύσπιστο Θωμά τον οδήγησε στην ακατάλυτη ομολογία πίστεως: « Ο Κύριός μου και ο Θεός », πάνω στην οποία θεμελιώθηκε η Εκκλησία, η οποία λατρεύει τον Κύριο « ως Βασιλέα των βασιλευόντων και Κύριον των κυριευόντων».
Η αναστάσιμη εμπειρία στους ανθρώπους όλων των εποχών είναι η μόνη διέξοδος για την υπέρβαση της πνευματικής νύχτας που μας κυκλώνει. Διότι μονάχα αυτή μπορεί να μας βγάλει από τα ασφυκτικά όρια στο οποίο μας περισφίγγουν η φθορά και ο θάνατος. Μονάχα αυτή η εμπειρία αποτελεί τη βάση της ελπίδας του ανθρώπου και το ξεκίνημα μίας καινούργιας δημιουργίας για την ανθρωπότητα.
Θεμέλιος λίθος και το πιο ουσιαστικό σημείο της πίστης μας είναι η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και η ελπίδα της δικής μας ανάστασης.
Ο μεγάλος Σέρβος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς λέγει :« Μέσα σε τέσσερις μόνο λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη. Διότι μόνο με την Ανάσταση Του ο Κύριος έδειξε κατά τον πιο πειστικό τρόπο ότι η ζωή Του είναι η αιώνια ζωή, η αλήθεια Του είναι αιώνια αλήθεια, η χαρά Του είναι αιώνια χαρά, η αγάπη Του είναι αιώνια αγάπη. Και όλα αυτά τα δίνει Αυτός, κατά τη φιλανθρωπία Του, σε κάθε Χριστιανό, σε όλες τις εποχές.
Να, λοιπόν, γιατί η Ανάσταση του Χριστού είναι το μέγιστο θαύμα και το μέγιστο μυστήριο της πίστης μας. Και κατανοείται μόνο απ’ όσους το προσκυνούν ταπεινά, « εν πίστη ». « Ως θαύματος καινού πάντων των πάλαι θαυμάτων »!
Ας αγωνιστούμε να γινόμαστε διαρκώς μάρτυρες της Ανάστασής Του, ώστε να αξιωθούμε και να συν – αναστηθούμε μαζί Του!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Νικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου