ΠΡΕΒΕΖΑ: Η προσδοκία των Εθνών του π.Δημητρίου Μπόκου

Ὁ  πα­τριά­ρχης Ἰ­α­κὼβ συ­ναι­σθα­νό­με­νος τὸ τέ­λος του κά­λε­σε κον­τά του τοὺς δώ­δε­κα γιούς του. «Συ­να­χθῆ­τε γύ­ρω μου, εἶ­πε, γιὰ νὰ σᾶς ἀ­ναγ­γεί­λω τί πρό­κει­ται νὰ σᾶς συμ­βεῖ μέ­χρι τὸ τέ­λος τοῦ κό­σμου».

Ἀ­φοῦ συγ­κεν­τρώ­θη­καν ὅ­λοι, ἄρ­χι­σε ἀ­πὸ τὸν με­γα­λύ­τε­ρο, τὸν Ρου­βήν, νὰ τοὺς εὐ­λο­γεῖ καὶ νὰ προ­φη­τεύ­ει μὲ τὸν φω­τι­σμὸ τοῦ Θε­οῦ τὰ μέλ­λον­τα.

Ἰ­δι­αί­τε­ρηεὐ­λο­γί­αἔ­δω­σεστὸντέ­ταρ­το γιό του, τὸνἸ­ού­δα: «Ἰ­ού­δα, θὰσὲὑ­μνή­σουνοἱἀ­δελ­φοίσου. Ἡ δύ­να­μή σου θὰεἶ­ναιἰ­σχυ­ρὴ πά­νω στοὺςἐ­χθρούςσου. Οἱἀ­πό­γο­νοιτοῦπα­τέ­ρα σου θὰσὲπρο­σκυ­νή­σουν. Εἶ­σαι σκύ­μνος λέ­ον­τα (νε­α­ρὸ λι­ον­τά­ρι), Ἰ­ού­δα. Ἀ­πὸβλα­στὸ φύ­τρω­σες, γι­έ μου. Ξά­πλω­σες καὶκοι­μή­θη­κες ὅ­πωςκοι­μᾶ­ταιὁ λέ­ον­τας καὶ ὁ σκύ­μνος. Ποι­ὸς τολ­μά­ει νὰτὸνπλη­σιά­σει γιὰνὰτὸνξυ­πνή­σει; Δὲνθὰλεί­ψει ἄρ­χον­ταςἀ­πὸτὴφυ­λὴτοῦἸ­ού­δακαὶἀρ­χη­γὸςἀ­πὸτοὺςἀ­πο­γό­νουςτου, ὥ­σπουνὰἔλ­θειἐ­κεῖ­νοςστὸνὁ­ποῖ­οἀ­πό­κειν­ται(ὅ­λες) οἱἐ­ξου­σί­εςκαὶαὐ­τὸςθὰεἶ­ναιἡ προσ­δο­κί­α τῶνἐ­θνῶν» (Γεν. 49, 1-10).

Μὲτὰλό­για του αὐ­τὰὁ Ἰ­α­κὼβ προ­φη­τεύ­ει ὁ­λο­κά­θα­ρατὴνπρο­έ­λευ­ση τοῦΜεσ­σί­α ἀ­πὸτὴφυ­λὴτοῦἸ­ού­δα. Κλά­δοι τοῦγε­νε­α­λο­γι­κοῦτου δέν­δρου ἦ­τανοἱκα­τὰ σάρ­κα πρό­γο­νοι τοῦΧρι­στοῦ, μὲἐ­ξέ­χον­τατὸνἐ­κλε­κτὸτοῦΘε­οῦβα­σι­λιὰΔαυ­ΐδ. Ἔ­τσιλοι­πὸν«ἄρ­χωνκαὶἡ­γού­με­νος»δὲνἔ­λει­ψανπο­τὲἀ­πὸτὴφυ­λὴτοῦἸ­ού­δα, μέ­χρις ὅ­τουἦλ­θεὁ Χρι­στός, γιὰτὸνὁ­ποῖ­ομι­λοῦ­σανὅ­λεςοἱπρο­φη­τεῖ­εςκαὶ ὁ ὁ­ποῖ­οςἦ­τανἡ ἐλ­πί­δακαὶ ἡ προσ­δο­κί­α ὅ­λωντῶνἐ­θνῶν.

Μό­νο κα­τὰτὸνκαι­ρὸ«τῆςἐ­πὶγῆςπα­ρου­σί­ας» του, ὅ­τανἦλ­θε πλέ­ον νὰγεν­νη­θεῖὡς«Θε­ὸςἰ­σχυ­ρός, ἐ­ξου­σια­στής, ἄρ­χωνεἰ­ρή­νης, πα­τὴρτοῦμέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος» ὁ Χρι­στὸς(Ἡσ. 9, 6),ἔ­λει­ψανἀ­πὸτοὺςἸ­ου­δαί­ουςοἱἄρ­χον­τεςκαὶβα­σί­λευ­σε τό­τε ὁ Ἡ­ρώ­δης, Ἰ­δου­μαῖ­οςτὴνκα­τα­γω­γὴκαὶὄ­χιἸ­ου­δαῖ­ος, ἀ­πὸτὴνἈ­σκά­λω­νατῆςΠα­λαι­στί­νης.

Στὴνἐκ­πλή­ρω­σητῆςπρο­φη­τεί­ας τοῦἸ­α­κὼβ ἀ­να­φέ­ρε­ται τὸ α΄ τρο­πά­ριο τῆς δ΄ᾡ­δῆςτοῦ α΄ κα­νό­να τῆςΓεν­νή­σε­ως τοῦΧρι­στοῦ(«Ὃνπά­λαι προ­εῖ­πενἸ­α­κὼβἐ­θνῶνἀ­πεκ­δο­χήν, Χρι­στέ, φυ­λῆςἸ­ού­δαἐ­ξα­νέ­τει­λας…»):Ἐ­ξα­νέ­τει­λες, Χρι­στέ, ἀ­πὸτὴφυ­λὴτοῦἸ­ού­δα, σὺγιὰτὸνὁ­ποῖ­ο προ­φή­τευ­σε τὸνπα­λαι­ὸκαι­ρὸὁ Ἰ­α­κώβ, ὅ­τι πρό­κει­ται νὰγί­νεις ἡ «ἀ­πεκ­δο­χή», ἡ ἐλ­πί­δαδη­λα­δὴκαὶπροσ­δο­κί­α ὅ­λωντῶνεἰ­δω­λο­λα­τρι­κῶνἐ­θνῶν.

Ὁ Ἰ­ού­δας ἀ­ξι­ώ­θη­κε, με­τὰ τὸν πα­τέ­ρα του Ἰ­α­κώβ, νὰγί­νει ἡ ρί­ζα ἀ­π’ τὴνὁ­ποί­αἀ­νέ­τει­λεσὰνἄν­θοςὁ Χρι­στός. Δὲνἔ­λα­βανὅ­λοιοἱγιοὶτοῦἸ­α­κὼβτὴνἴ­διαεὐ­λο­γί­α. Δὲνεἶ­χανἐ­πι­δεί­ξειὅ­λοιἀ­νε­πί­λη­πτη συμ­πε­ρι­φο­ρά. Με­ρι­κοὶ(Ρου­βήν, Συ­με­ών, Λευ­ῒ) εἶ­χαν πε­ρι­πέ­σει σὲβα­ριὰἁ­μαρ­τή­μα­τα. Ὁ Δὰνπα­ρο­μοι­ά­ζε­ται μὲφί­δι πού,κρυμ­μέ­νο στὸδρό­μο,πα­ρα­μο­νεύ­ει τὸνδι­ερ­χό­με­νο κα­βαλ­λά­ρη.

Ὁ κα­θέ­νας λοι­πὸν λαμ­βά­νει κα­τὰτὴνἀ­ξί­ατου. Ὁ Ἰ­α­κώβ, ὁ Ἰ­ού­δας, ὁ Δαυ­ῒδκαὶἄλ­λοιἀ­ξι­ώ­θη­καννὰγί­νουν λαμ­πε­ροὶ κρί­κοι στὴνἁ­λυ­σί­δατῶνπρο­πα­τό­ρων τοῦΧρι­στοῦ. Πά­νω ἀ­π’ ὅ­λους βέ­βαι­α στέ­κει ἡ πα­νά­χραν­τη μη­τέ­ρα του, ἡ Πα­να­γί­α, ποὺμὲτὴνἀ­ξί­ατης ξε­πέ­ρα­σε κά­θε ἄλ­λο δη­μι­ούρ­γη­μα.

Καὶὅ­μωςὁ Χρι­στὸςδὲνἀ­δι­κεῖ κα­νέ­να. Μᾶςκά­λε­σε νὰγί­νου­με ὅ­λοικα­τὰ σάρ­κα συγ­γε­νεῖςτου: πραγ­μα­τι­κὰἀ­δέλ­φιακαὶμη­τέ­ρα του. Ἂνἐ­φαρ­μό­σου­μετὸθέ­λη­μά του (Ματθ. 12, 50). Τί μᾶςἐμ­πο­δί­ζειλοι­πὸνν’ ἀρ­χί­σου­μεκι ἐ­μεῖςτὴμυ­στι­κὴ κυ­ο­φο­ρί­α τοῦΧρι­στοῦ, νὰτὸνἀ­φή­σου­μενὰ (δια)μορ­φω­θεῖ(Γαλ. 4, 19), νὰγεν­νη­θεῖ, νὰζεῖγιὰπάν­τα μέ­σα μας;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 377, Δε­κέμ­βριος 2014)