Υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την «ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΚΙΝΗΣΗ για τα χωριά και την πόλη της Πρέβεζας», Η νεολαία να δώσει το δικό της στίγμα

Πολλοί σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τη νέα γενιά, μια γενιά τεμπέληδων, μια γενιά που διεκδικεί να ζήσει "πάνω από τις δυνατότητές της". Η πραγματικότητα ωστόσο διαψεύδει τους ισχυρισμούς αυτούς.

Τα ποσοστά ανεργίας στους νέους και τις νέες δεν αφορούν ανθρώπους που έχουν επιλέξει να μη δουλεύουν, αφορούν ανθρώπους που δεν βρίσκουν δουλειά στον κλάδο τους ή ακόμα-ακόμα και εκτός του αντικειμένου που έχουν σπουδάσει. Από την άλλη και όσοι/ες εργάζονται στην πλειοψηφία τους εργάζονται σε δουλειές που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που έχουν σπουδάσει, ενώ η μερική απασχόληση, ο πρόσκαιρος χαρακτήρας της εργασίας αποτελεί κανόνα. Αυτές είναι οι συνθήκες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες και κάπως έτσι σκιαγραφείται το μέλλον μας.

Ποια είναι όμως τελικά αυτή η νεολαία;

Πλέον ως νεολαία μπορούμε να ορίσουμε όλο αυτό το ηλικιακό φάσμα από τη μαθητική νεολαία μέχρι και την εργαζόμενη νεολαία που έχει φτάσει κοντά στα 30. Τι μπορεί να μας ενοποιεί όλους & όλες εμάς; Η προοπτική μας. Το μέλλον το οποίο σκιαγραφείται για εμάς. Ένα μέλλον αβέβαιο και επισφαλές, στο οποίο όσα "προσόντα" και να συσσωρεύουμε δεν θα είμαστε ποτέ αρκετοί/ες για να εξασφαλίσουμε μία θέση στην αγορά εργασίας που θα έχει σχέση με αυτό που έχουμε σπουδάσει αφενός, και θα μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς αφετέρου, χωρίς να έχουμε το συνεχές άγχος αν θα φτάσει ο μισθός μας για όλους τους λογαριασμούς και αυτό το μήνα.

Τι μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση;

Οι πολιτικές επιλογές που έχουν πάρει όλες οι μέχρι τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις με στόχο, υποτίθεται, το ξεπέρασμα της κρίσης. Αυτές οι πολιτικές επιλογές αφορούν τόσο τον τρόπο με τον οποίο κοστολογούνται οι ανάγκες μας για να ζήσουμε (κατώτατος μισθός στα 650 μεικτά, 546 ευρώ καθαρά), όσο και τον τρόπο με τον οποίο ΔΕΝ αξιοποιείται το πιο παραγωγικό εργατικό δυναμικό, η νεολαία.

Στην αδυναμία να κατανεμηθεί το δυναμικό αυτό που διεκδικεί μία θέση στην αγορά εργασίας, οι μνημονιακές κυβερνήσεις προέβησαν στον πλήρη μετασχηματισμό του τρόπου με τον οποίο συγκροτούνταν μέχρι προ κρίσης οι σχέσεις εργασίας. Εγκαθιδρύθηκαν οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης (γεγονός που δεν μας εξασφαλίζει ότι θα έχουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά), καθώς και οι προϋποθέσεις για να καταστεί ένας νέος στο σήμερα ικανός για να δουλέψει. Ο μετασχηματισμός όμως των σχέσεων εργασίας από μόνος του δεν αρκούσε. Έπρεπε να αλλάξουν και οι κατοχυρώσεις που υπήρχαν στα πτυχία μας. Έπρεπε, δηλαδή, το Πανεπιστήμιο να πάψει να κατοχυρώνει επαγγελματικά δικαιώματα που θα καθιστούν ισχυρό το πτυχίο, προκειμένου να μην οδηγούμαστε σε έναν αέναο κυνήγι επιπλέον προσόντων και εξειδικεύσεων. Ενώ λοιπόν, οι προηγούμενοι νόμοι για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση νομιμοποιούσαν την ισχύ των μεταπτυχιακών, απαξιώνοντας μεθοδικά τη σημασία των προπτυχιακών σπουδών, ήρθε ο νόμος Γαβρόγλου να επιτεθεί πιο άμεσα μέσω της ευθείας αποστοίχισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων από τα πτυχία. Τουτέστιν, όσοι και όσες αποφοιτούμε τώρα έχουμε στα χέρια μας ένα πτυχίο μηδενικής σημασίας.

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν με κανένα τρόπο γκρίνια για το πως αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας. Αποτελούν όμως, παραδοχές τις οποίες πρέπει να κάνουμε για να οικοδομήσουμε και ένα θετικό αφήγημα για το τι διεκδικούμε, για το πως θέλουμε να ζούμε. Η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες, το πτυχίο μας ως μοναδική προϋπόθεση για δουλειά, η επανακατοχύρωση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων που θα μας προστατεύουν από τις ορέξεις του κάθε εργοδότη, το άνοιγμα θέσεων εργασίας για τη νεολαία της πόλης προκειμένου να μην εξωθείται από τον τόπο της, είναι τα λιγότερα που διεκδικούμε και είναι εφικτά. Και για να μπορέσουμε να τα κατοχυρώσουμε, πρέπει όλοι και όλες μας να τα διεκδικούμε συλλογικά και οργανωμένα σε κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής. Πρέπει, κοινώς, η νεολαία να δώσει το δικό της στίγμα και να συμμετέχει σε όλες αυτές τις διαδικασίες και ειδικά στους αγώνες  για να μπορέσει να ορίσει τη καθημερινότητα και το μέλλον της, γιατί απέχοντας αφήνει το χώρο σε όλους τους υπόλοιπους να αποφασίζουν γι' αυτή χωρίς αυτή.

Αυγέρη –Πεπονή   Καλλιρόη – Μαρία