“….Δε θέλω τίποτ΄ άλλο παρά να μιλήσω απλά,
να μου δοθεί τούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε
με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ
που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια
γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.”
Τον Σεφέρη, πάντα τον είχα οδηγητή
και το παραπάνω πάντα το είχα σαν τον ορισμό της απλότητας, ενός μινιμαλισμού
της ανάγκης, του απέριττου.
Την φορτώσαμε την ύπαρξή μας, και
την πολιτική ως διαχείριση του συλλογικού υποκειμένου που μας εμπεριέχει… και
σιγά σιγά βουλιάζει η πολιτική γενικά, και φαγώνεται το πρόσωπό της, δεν έχει
πλέον αντίκρισμα σε εκείνους που θα έπρεπε. Αυτό είναι διακύβευμα - κινητήριο
για μένα - γιατί το βλέμμα τους ήταν καθαρό και τα αμείλικτα ερωτήματά τους
επίσης: πως θα καταφέρουμε να μείνουμε στον τόπο μας, τίποτα άλλο. Σ’ αυτό δεν
απαντάς εύκολα με βερμπαλισμούς ανήκεστους.
Τέσσερις μέρες μετά τις εκλογές,
χάθηκε ο Αντώνης Ρεπάνης, και ενώ όφειλα να πω ένα ευχαριστώ για το αποτέλεσμά
τους, χάθηκα σε δρόμους και στίχους λαϊκούς, που όπως γενικά οι λαϊκοί… τα λένε
τα λιγοστά τους λόγια· αυτοί δεν κρύβονται.
Πολλοί από εμάς, φαίνεται δεν
φοβόμαστε πως η ψυχή μας αύριο… κάνει πανιά.
Κάπως έτσι γινήκανε οι λέξεις
φαντάσματα, ορθώθηκαν μπροστά μου στυγνές, και το ευχαριστώ φάνταζε λίγο, τόσο
λίγο, όσο πολύ φάνταζαν προεκλογικά… άλλου τύπου λέξεις.
Ευχαριστώ λοιπόν για το δώρο της
συμμετοχής μου, της συμμετοχής όσων, της στήριξης, της υποστήριξης, των καινούργιων
φίλων, των καινούργιων συντρόφων, των ανθρώπων που σκύψαν να μου πουν κάτι στο
αυτί, και αυτών που τα είπαν φωναχτά, των μηνυμάτων αργά το βράδυ στο κινητό,
στο inbox, των χαμόγελων πρίν και μετά, των νευμάτων απο μακριά στον δρόμο, των
σημάτων νίκης, της εμπιστοσύνης (ποιός είπε ότι δεν υπάρχει;), των σκυμμένων
κεφαλιών, αλλά και των σφιγμένων γροθιών, είτε χαμηλά, είτε ορθωμένων ψηλά, της
μετεκλογικής υπότασης, αλλά και της μέρα με την μέρα ανάτασης... συνεχίζουμε με
την Aριστερά δυναμικά παρούσα!
Ευχαριστώ για το δώρο της μοναδικής
και πυκνής εμπειρίας. Ευχαριστώ για το δώρο με ένα αντίδωρο: κάποιες στιγμές,
κατά την διάρκεια της περιήγησης το βλέμμα δραπέτευε...
Ευχαριστώ και πάλι όλους για όλα!
Χρήστος Κοτσίνης, Msc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου