ΠΡΕΒΕΖΑ: Τι κι αν ειπώθηκαν πολλά...στις πράξεις μείναν λίγα (Αναγνώστη)

Κι όχι απλά λίγα θα έλεγε κανείς, μηδαμινά. Πριν λίγες ημέρες ήρθε και πάλι στην επιφάνεια ένα θέμα το οποίο δεν είναι νέο αλλά σκόπιμα ή μη το έχουμε ξεχάσει.

Το θέμα αυτό δεν είναι άλλο από τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζει ο ένας εκ των δύο Παραολυμπιακών της πόλης μας. Για αυτόν τον άνθρωπο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς πολλές φορές λόγω της συμπεριφοράς του αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση. Πρόκειται λοιπόν για τον Χρήστο Πάκο. 

Ο Χρήστος μαζί με τον Διονύση Βουκελάτο είχαν εκπροσωπήσει όχι μόνο την πόλη μας αλλά ολόκληρη χώρα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. 

Ξεκινώντας λοιπόν με σκληρή δουλειά από τα γήπεδα τένις της πόλης της Πρέβεζας και έχοντας στο πλευρό τους εξαιρετικούς προπονητές και γυμναστές οι δύο αθλητές επέστρεψαν στην πόλη μας με τα μετάλλια στο στήθος.  

Όμως όπως χαρακτηριστικά φαίνεται λίγα χρόνια αργότερα ούτε τα μετάλλια ούτε οι νίκες στο τένις δεν ήταν αρκετές ώστε να ανοίξουν το δρόμο για την εύρεση εργασίας και την απόκτηση μιας καλύτερης στέγης για τον Χρήστο. 

Οι εικόνες οι οποίες κυκλοφόρησαν σε τοπικές και μη ιστοσελίδες θα έπρεπε να προκαλούν αγανάκτηση και ντροπή σε κάθε λογικά σκεπτόμενο πολίτη καθώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει ο Παραολυμπιονίκης και η μητέρα του είναι άθλιες. 

Θα πρότεινα σε κάθε μέλος της Δημοτικής Αρχής και φυσικά στο Δήμαρχο να ρίξει μια ματιά σε αυτές τις εικόνες και να αναλογιστεί εάν θα μπορούσε να ζήσει ο ίδιος με την οικογένειά του σε ένα τέτοιο περιβάλλον. 

Το συγκεκριμένο πρόβλημα ή καλύτερα γεγονός μας θυμίζει πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι αντιμέτωπη μόνο με την οικονομική κρίση αλλά η κρίση αυτή έχει επηρεάσει κι άλλους τομείς πιο σημαντικούς όπως τις αξίες μας. 

Αφήνοντας στην άκρη την έλλειψη πρόνοιας που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος ας κάνουμε τη διαφορά σαν πόλη αγκαλιάζοντας ένα νέο άνθρωπο που μας έχει αγκαλιάσει όλα αυτά τα χρόνια. 

Στην τελετή που είχε πραγματοποιηθεί στα γήπεδα τένις της Πρεβεζας κατά την οποία δόθηκαν τα ονόματα των αθλητών σε ένα από τα γήπεδα, ο τότε Δήμαρχος Πρέβεζας κ. Χρήστος Μπαΐλης είχε δηλώσει χαρακτηριστικά πως στην αρχαιότητα για να υποδεχτούν τους αθλητές γκρέμιζαν τείχη ενώ εμείς σήμερα είναι αναγκαίο να γκρεμίσουμε τα τείχη που έχουν υψωθεί στις καρδιές μας από την αδιαφορία, τη μοναξιά λόγω των προβλημάτων της καθημερινότητας. 

Η ερώτηση λοιπόν είναι κατάφερε εν τέλει η πόλη μας να γκρεμίσει αυτά τα τεράστια τείχη; 

Η απάντηση είναι μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού κατάφερε και είναι αυτοί οι οποίοι ήταν ανέκαθεν στο πλευρό του Χρήστου και τον βοηθούσαν χωρίς να φαίνονται. Ο κόμπος πλέον έχει φτάσει στο χτένι κρίνοντας αναγκαία την εύρεση νέου χώρου στον οποίο θα μπορεί να ζήσει ο Χρήστος και η μητέρα του με αξιοπρέπεια. 

Η Δημοτική Αρχή ας τιμήσει επιτέλους ένα μεγάλο αθλητή και ταυτόχρονα άνθρωπο υπόδειγμα για την πόλη μας. Δεν ζητάει από κανέναν μας ελεημοσύνη και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν ζήτησε ποτέ εξάλλου από κανέναν. 

Με δύναμη ψυχής και χωρίς πολλά λόγια ξεπέρασε κάθε δυσκολία και κατάφερε να ανέβει στο σκαλί του βάθρου αποδεικνύοντας πως μπορεί να είναι νικητής στη ζωή και το τένις. 

Από τη Δημοτική Αρχή περιμένει μία δουλειά για να μπορεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα και μια στέγη. Για κάποιους από εσάς μπορεί να είναι δεδομένα αλλά για αυτόν είναι το ζητούμενο. 

Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσουμε να τον τιμήσουμε όπως τόσα χρόνια μας έχει τιμήσει.

Κείμενο - Φώτο Αναγνώστη