Ο σοφός Μι-εν-λε και ο Σύρι-φου-εν, Γράφει ο Σπύρος Γ. Μπρίκος

Ιατρός, συγγραφέας

Υπ. Διδάκτορας της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Τμήμα Εικαστικών Τεχνών & Επιστημών της Τέχνης).

Ειδικευθείς στον Ιατρικό Βελονισμό και την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική.

Ο Μι-εν-λε παρατηρεί εδώ και αρκετό καιρό τον Σύρι-φου-εν να βρίσκεται σε μια βαθιά περισυλλογή, κάτι που φαίνεται να έχει επηρεάσει τόσο τις οικογενειακές του σχέσεις όσο και τη θέση καθώς και την απόδοσή του στον τομέα της εργασίας. 

Ο Μι-εν-λε έπειτα από μεγάλο προσωπικό αγώνα και επιμονή του ιδίου, καταφέρνει τελικά να του ανοιχθεί ο Σύρι-φου-εν και να του εξομολογηθεί  το πρόβλημά του. Άλλωστε ο Σύρι-φου-εν νιώθει πως ο Μι-εν-λε, σαν ένας παλιός του γνώριμος και έμπιστος, ίσως είναι και ο μόνος που θα μπορούσε να τον κατανοήσει και πιθανόν να δώσει μία λύση στο ψυχολογικό του αδιέξοδο. Ο Μι-εν-λε ακούει με προσοχή τον Σύρι-φου-εν να εξιστορεί όλη εκείνη την πορεία που τον οδήγησε στο σημερινό του αδιέξοδο, όπου σύμφωνα πάντα με τον σοφό και γεροντότερο Μι-εν-λε, μοιάζει να είναι περισσότερο ένα ιδεολογικό και πολιτικό τέλμα του Σύρι-φου-εν, παρά μια κλασική εσωτερική ψυχολογική σύγκρουση. Άλλωστε ο Μι-εν-λε ως υποστηρικτής της μεγάλης μεθόδου της διαλεκτικής, πάντα διακήρυττε πως οι οικονομικές συνθήκες και το προτσές της παραγωγής, με λίγα λόγια οι παραγωγικές δυνάμεις, είναι η βάση πάνω στην οποία οικοδομούνται τόσο οι παραγωγικές σχέσεις, όσο και η ατομική και η συλλογική συνείδηση, οι ελευθερίες αλλά και η ψυχολογία γενικότερα των ανθρώπων. Ο Σύρι-φου-εν, ακολουθώντας τη ζωή ενός τυπικού μικροαστού, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, απομακρύνθηκε από τα όσα δίδασκε ο σοφός, παλιός του φίλος Μι-εν-λε, κρίνοντάς τα ουτοπικά και ανεφάρμοστα, δηλαδή έπαψε να εξετάζει την Ιστορία από την σκοπιά των αντιθέσεων της και της πάλης των τάξεων και πίστεψε με ευκολία σε αυτά που του πρόσφερε ως μία σίγουρη λύση, σαν έναν ασφαλή δρόμο προς εκείνο που ονομάζεται «εφικτό», ένα ανερχόμενο «προοδευτικό» κόμμα που διακήρυττε την πορεία του προς τον «κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό», στον οποίο ο λαός θα είχε τάχα τη δύναμη και την εξουσία. Όταν ανέλαβε όμως τη διακυβέρνηση της χώρας το «προοδευτικό» και «αριστερό» -όπως ήθελε φυσικά εκείνο να ονομάζεται- κόμμα, δεν τήρησε τις υποσχέσεις του απέναντι στους έντιμους και πιστούς οπαδούς του, αντιθέτως ψήφισε όλα εκείνα τα αντιλαϊκά μέτρα, όσα δηλαδή υποστήριξαν κατά το παρελθόν οι  προκάτοχοι της εξουσίας, οι δυνάμεις της συντήρησης, όλοι εκείνοι οι σύμμαχοι της αστικής τάξης και της πλουτοκρατίας. Ό,τι δηλαδή με λίγα λόγια επιβαλλόταν από τα ξένα κέντρα εξουσίας και από μία Ευρώπη που κάθε άλλο παρά Ευρώπη των λαών θα μπορούσε να λέγεται. Ο Σύρι-φου-εν ένιωθε πως ξεγελάστηκε, όμως το λάθος του το επανέλαβε και άλλες φορές, δίνοντας νέες ευκαιρίες στο «αριστερό» και «προοδευτικό» εκείνο κόμμα ώστε να εφαρμόσει στο έπακρον και στο σύνολό της την πολιτική του. Μέχρι που μπροστά στα μάτια του ολοκληρώθηκε τελικά το μεγάλο καλοστημένο ψέμα. Το ογκώδες αυτό οικονομικό-πολιτικό κόλπο του ίδιου του συστήματος, που κατέληξε σε «φιάσκο» για τους ψηφοφόρους, εμπεριείχε συμμαχίες με την αστική τάξη, ιδιαίτερες οικονομικές δοσοληψίες με τον Σύλλογο Ελλήνων Βιομηχάνων, ακραία αντιλαϊκή πολιτική και μια παραγοντίστικη, ρουσφετολογική  συμπεριφορά των νέων εκλεγμένων αιρετών που έμοιαζε ακριβώς με εκείνη του παλαιοκομματικού κατεστημένου. Αυτό έβγαζε μάτι στην επαρχία όπου ψήφιζε ο Σύρι-φου-εν, αλλά το ίδιο γινόταν τόσο στην υπόλοιπη περιφέρεια όσο και στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ο Σύρι-φου-εν κατάλαβε πως το ιδεολογικό και πολιτικό αυτό «φιάσκο»  ήταν επί της ουσίας ο νέος πόλος του οικονομικού και πολιτικού συστήματος, των δύο δηλαδή μεγάλων κομμάτων που θα εναλλάσσονταν τώρα πια στην εξουσία. Η διαπίστωση αυτή τον οδήγησε στην εμφάνιση μιας μείζονας καταθλιπτικής διαταραχής απότοκης του τραύματος της προδοσίας με τα ιδιαίτερα πολιτικά και ιδεολογικά γνωρίσματα  που προαναφέρθηκαν και της ψυχολογικής εξαπάτησης, ίσως και σε μία ιδιότυπη  κρίση ταυτότητας του ιδίου του οπαδού- ψηφοφόρου.

Ο Μι-εν-λε, αφού άκουσε προσεκτικά όλα όσα ο Σύρι-φου-εν του εξομολογήθηκε  -για τα οποία βέβαια δεν είχε αναφέρει ούτε λέξη στην ίδια του την οικογένεια- τον καθησύχασε και άρχισε να του δίνει θάρρος. Του επεσήμανε πως πίστεψε περισσότερο σε εκείνους τους αληθοφανείς και άρχισε σιγά σιγά να χάνει την εμπιστοσύνη που θα έπρεπε να έχει ο ίδιος στον εαυτό του και στις ιδέες του. Τον διαβεβαίωσε πως και άλλοι πολλοί βρισκόταν στη δεινή θέση που ο ίδιος έχει περιέλθει, δηλαδή στο ψυχολογικό αδιέξοδο που τον οδήγησε ο περιβόητος από την εποχή του σοφού Μι-εν-λε «οπορτουνισμός». Με απλά παραδείγματα ο Μι-εν-λε εξήγησε στον Σύρι-φου-εν τη σημασία του καταστροφικού και ύπουλου εκείνου πολιτικού όρου, δηλαδή του «οπορτουνισμού». Ήταν ακριβώς η συμμαχία με τις φιλελεύθερες και φιλοσυστημικές πολιτικές ομάδες, η αοριστία και η ασάφεια στον λόγο και στα έργα, κάτι που χαρακτήριζε πλήρως το «αριστερό» και «προοδευτικό» εκείνο κόμμα που τελικά κατάφερε να εξαπατήσει πολλάκις τον Σύρι-φου-εν. Κόμμα αγοραίου κυβερνητισμού το χαρακτήρισε ο Μι-εν-λε, το οποίο ψήφισε και εφάρμοσε ευλαβικά το γ΄ μνημόνιο. Ένα τέτοιο κόμμα δεν έχει καμία σχέση ούτε με την αριστερά ούτε με την πρόοδο επεσήμανε ο Μι-εν-λε.  Τον συμβούλεψε πως θα έπρεπε σιγά σιγά στα πλαίσια μίας συστηματικής αποθεραπείας, αλλά και μακράς από εδώ και στο εξής βασικής θεραπευτικής αγωγής του, να εφαρμόζει καθημερινά τα πρωτόκολλα  της μεγάλης μεθόδου της διαλεκτικής, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, κάνοντας τη μέθοδο αυτή κτήμα του και βασική στάση ζωής. Ο Μι-εν-λε διαβεβαίωσε τον Σύρι-φου-εν πως το τελευταίο θα τον βοηθούσε στο να ξεσκεπάζει με ευκολία όλες τις καμουφλαρισμένες  αναλήθειες του συστήματος. Δηλαδή το σύνολο των θεμάτων που το ίδιο το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, μέσω των αστικών κομμάτων που εναλλάσσονται  στην εξουσία, αποφεύγει να παρουσιάζει με συγκεκριμένο και κατανοητό τρόπο, σταράτα και με λίγα λόγια, στον κόσμο, αλλά αντιθέτως στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δύο όψεις που επικαλύπτει η μία την άλλη, προσπαθώντας να είναι σύμφωνο και με τις δύο. Τις διαφωνίες και τις αντιθέσεις το σύγχρονο οικονομικό μοντέλο με πονηρό και ύπουλο τρόπο τις συνοψίζει  σε μικρές τροποποιήσεις, σε αμφιβολίες, σε αθώους και ευσεβείς πόθους. Έτσι ο Μι-εν-λε ολοκλήρωσε την πολιτική και οικονομική ανάλυσή του στον Σύρι-φου-εν, δίνοντάς του μία τελευταία συμβουλή, πως την Ιστορία θα πρέπει από εδώ και πέρα να την ερμηνεύει επιστημονικά και διαλεκτικά και να αποφεύγει τις ψυχολογικές προσεγγίσεις  που βολεύουν το ίδιο το σύστημα.

Ο Σύρι-φου-εν άρχισε σιγά σιγά να αισθάνεται καλύτερα έπειτα από την μακρά αυτή συζήτηση με τον παλιό του φίλο, τον σοφό Μι-εν-λε. Σταδιακά, και μέσα στις επόμενες ημέρες ανέκτησε όλες του τις δυνάμεις. Σωματικές και πνευματικές. Ένιωθε τώρα πια πως το μυαλό του είχε έλθει στη θέση του. Η μεγάλη μέθοδος της διαλεκτικής που τον είχε διδάξει ο Μι-εν-λε, άλλαξε με τον καιρό θεαματικά την καθημερινότητά του. Ένιωθε βαθιά μέσα του να δουλεύει εκείνη η περιβόητη φράση του Μι-εν-λε πως οι πραγματικοί μετασχηματισμοί λαμβάνουν χώρα ενόψει αδιεξόδων, και πως οφείλουμε να είμαστε τόσο ριζοσπάστες όσο είναι και η ίδια η πραγματικότητα. Σκέφτονταν ο Σύρι-φου-εν πως είχε όλο τον χρόνο μπροστά του να ριζοσπαστικοποιήσει  τόσο τη δική του ζωή, όσο και των άλλων γύρω του που υπέφεραν, μέσα από την ουσιαστική του συμμετοχή στο εργατικό κίνημα και στα ταξικά συνδικάτα. Το τελευταίο βέβαια που του έχει απομείνει -τώρα- είναι να διορθώσει και την ψήφο του. Στηρίζοντας πλέον, και με όλες του πια τις δυνάμεις, το Κου-κεν-γε.

Αναφορές ονομάτων, σημειώσεις:

Ο Μι-εν-λε, είναι πιθανότατα ο Βλαντίμιρ Λένιν. Δάνειος νεολογισμός από το βιβλίο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «ΜΕ-ΤΙ».

Ο Σύρι-φου-εν, είναι πιθανότατα κάποιος ψηφοφόρος και οπαδός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος της «αριστεράς» που ψήφισε το γ’ μνημόνιο. Νεολογισμός του γράφοντος που βοηθάει στην αφήγηση αυτής της σύντομης παραβολής.

Το Κου-κεν-γε, είναι πιθανότατα το Κομμουνιστικό Κόμμα. Νεολογισμός πάλι του γράφοντος που δικαιώνει την αφήγηση και ολοκληρώνει την παραβολή.