Στο Περιφερειακό το ιδιοκτησιακό για το δάσος Βαλανιδοράχης

Αίτημα να συζητηθεί στην επόμενη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου το ιδιοκτησιακό του δάσους της Βαλανιδοράχης και οι τελευταίες εξελίξεις κατάθεσε ο επικεφαλής της παράταξης «Κοινό των Ηπειρωτών» Γιώργος Ζάψας.

Μεταξύ άλλων ο κ. Ζάψας σημειώνει ότι «ησημερινή Περιφερειακή Αρχή, ως διάδοχο σχήμα της αιρετής νομαρχιακής αυτοδιοίκησης, οφείλει σύμφωνα με το νόμο να προστατεύει τη δημόσια περιουσία, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να λαμβάνει αποφάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Μια τέτοια περίπτωση είναι το δάσος Βαλανιδορράχης στην Πρέβεζα. Ένα παράκτιο δάσος ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους και περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων αδιάσπαστο κομμάτι ενός οικοσυστήματος Natura 2000 με υδροβιότοπο, στις εκβολές του Δέλτα του Αχέροντα, καταφύγιο άγριας ζωής, μέσω του οποίου υπάρχει η πρόσβαση για τις παραλίες Αλωνάκι, Σκάλα και  Όρμος του Οδυσσέα, που είναι γνωστές και τις επισκέπτονται μεγάλος αριθμός κατοίκων και τουριστών κάθε χρόνο.

Όσες δικαστικές αποφάσεις κι αν έχουν εκδοθεί υπέρ των φερόμενων ιδιωτών ιδιοκτητών του δάσους, από τη στιγμή που αμφισβητούνται δημόσια με έγγραφα και ντοκουμέντα αρχείου, από θεσμικούς αιρετούς εκπροσώπους Προέδρους Τοπικών Κοινοτήτων, κινήσεις πολιτών και άλλες συλλογικότητες, επιβάλλεται να επανεξεταστούν σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν και τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας.

Οι κάτοικοι έχουν στην κατοχή τους έγγραφα που αποδεικνύουν ότι το δάσος Βαλανιδορράχης έχει περιέλθει στο Ελληνικό Δημόσιο «δικαιώματι πολέμου», από την απελευθέρωση της Ηπείρου το 1913. Παρά ταύτα, μετά από έναν αιώνα, φέρονται ως επιδικασμένα περίπου 2.000 στρέμματα δάσους σε ιδιώτες. Όμως, το δάσος απαλλοτριώνεται και αποζημιώνεται από την Επιτροπή Απαλλοτριώσεων Πρέβεζας με την απόφαση αρ. 12/1927, «εις ομολογίας απαλλοτριώσεως πρόσθετος αποζημίωσις εκ δρχ 70.968 εις τέως ιδιοκτήτας…» τον Ιούλιο του 1927, κατόπιν παραπλανητικής διεκδίκησης δυο Οθωμανών μπέηδων του Μαργαριτίου, τον Ιανουάριο του ιδίου έτους. Οι μπέηδες, το 1931, «πωλούν» στους προγόνους των σημερινών διεκδικητών την ήδη δημόσια γη. Και ενώ η προγενέστερη απόφαση του Ιανουαρίου του 1927 αναφέρεται σε 750 στρέμματα δάσους, η «αγοραπωλησία» του 1931 αναφέρεται –κατά τρόπο αναληθή– σε 2.000 στρέμματα, εν γνώσει των «αγοραστών». Ωστόσο, η ιστορική αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν Οθωμανοί στην Ελλάδα το 1931».