Τον τελευταίο καιρό μια θολή γκρίνια έχει απλωθεί σ’ όλη τη χώρα μας, που οξύνει, αμβλύνει και δηλητηριάζει τις καθημερινές σχέσεις των πολιτών…
Αντιπαραθέσεις και γκρίνιες μέσα στο κοινοβούλιο μεταξύ των κομμάτων, πάντα βέβαια μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας. Γκρίνια μεταξύ των βουλευτών και παράπονα για τους υπουργούς της κυβέρνησης. Γκρίνια έξω από τη βουλή μεταξύ λαού και κοινοβουλίου. Αντιπαλότητες μεταξύ πολιτικών κομμάτων και δυσφορίες των ψηφοφόρων τους, αλλά και παράπονα, αντιπαραθέσεις και γρίνια των πολιτών για τους κυβερνώντες…Γρίνια και αντιπαλότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους και στα πάσης φύσεως αφεντικά! Διαμαρτυρίες και απεργίες, θυμός και συγκρούσεις το επακόλουθο…
Γκρίνιες και κόντρες και συγκρίσεις μεταξύ των εργαζομένων! Γκρίνιες ανάμεσα στην εξουσία και στους εξουσιαζόμενους, ανάμεσα στους προϊσταμένους και στους υφισταμένους και πάντα στα πλαίσια της Δημοκρατίας, των θεσμών και των νόμων της. Γκρινιάζουν οι γυναίκες, γκρινιάζουν οι άντρες, οι σπουδαγμένοι και οι ασπούδαστοι.
Κόντρες ανάμεσα στους πλουσίους - τους πλουτοκράτες - και στους φτωχούς, στους τίμιους και στους απατεώνες…Γκρίνια στις αυλές, στους δρόμους, στις πλατείες και στα καφενεία. Γκρίνια που αφάνισε την κωμωδία και την σάτιρα, τους σκιτσογράφους και τους ευφάνταστους και χαρισματικούς γελοιογράφους μας…Γκρίνια στους τίμιους και στους άτιμους, γκρίνια τα πρωινά, τα μεσημεριανά, γκρίνια και στα βραδινά.
Γκρινιάζουν οι δημότες με τους δημάρχους και τους αντιδημάρχους τους, παραπονιούνται οι συγχωριανοί με τους κοινοτάρχες τους για τα πάσης λογής καθημερινά προβλήματά τους. Γκρινιάζουν οι απλοί άνθρωποι, οι κατώτεροι, ο λαός με τους αξιωματούχους, που βρίσκονται στην ανώτατη εξουσία, τους άρχοντες και τελειωμό δεν έχει ποιος από τις δυο κοινωνικές μερίδες θα επιβάλει τη θέλησή της και θα εξουσιάσει την άλλη μερίδα, ποιανού δηλαδή το συμφέρον θα εξυπηρετηθεί καλύτερα και προσφορότερα…Γκρινιάζει ο λαός μας, γιατί δεν τον υπηρετούν και δεν τον διακονούν σωστά και καλά οι πολιτικοί μας…Γκρινιάζουν στην τηλεόραση, γκρινιάζουν στα ραδιόφωνα, σου ‘πα – μου ‘πες…ακούς, εντάσεις και συγκρούσεις λεκτικές, χωρίς καμμιά ήρεμη επικοινωνία. Γκρινιάζουν παντού συγχίζονται και συγκρούονται. Γκρίνια που καλοταΐζει την αδιαφορία μας και η ιδιοτέλεια καλοτρέφει «τον εαυτούλη μας». Γκρινιάζουν, γκρινιάζουν καθημερινά. Ο λαός μας βιώνει και απολαμβάνει την γκρίνια του! Μήπως γκρινιάζουν από συνήθεια και απραξία οι περισσότεροι…; Μήπως μια ασαφής, απροσδιόριστη κοινωνική ή και πολιτική συμπεριφορά μας μεταλλάσσεται σε γκρίνια;
Και είναι απορίας άξιο, γιατί απορούν και αντιδρούν οι κατώτεροι κοινωνικά, ο λαός, δηλαδή, ότι τάχα τούς απαξιούν, «εκμεταλλεύονται», απογοητεύουν…, γκρεμίζουν τα όνειρα των αγνών, τίμιων και εργατικών νέων, οι άλλοι, που έχουν τη δύναμη, την εξουσία, οι ανώτεροι, τα αφεντικά» δηλαδή, αφού αυτούς γι’ αυτό το ρόλο κάλεσαν, επέλεξαν. Αυτό το πόστο οι ίδιοι οι ανώτατοι δηλαδή αναζήτησαν και επεδίωξαν και αυτό το ρόλο υπηρετούν, στα πλαίσια της Δημοκρατίας μας!
Και για να μπουν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, θα σας διηγηθώ μια αλληγορική, συμβολική και μεταφορική ιστορία, που έρχεται από τα παλιότερα χρόνια….και «ο νοών νοείτω»!
Στα χρόνια της αρχαιότητας, η πατρίδα μας ήταν χωρισμένη σε πόλεις – κρατίδια. Πολλές φορές τα κρατίδια αυτά και κυρίως τα ισχυρότερα έρχονταν σε σύγκρουση και το ένα κατακτούσε και εξουσίαζε το άλλο. Τους αιχμάλωτους πολεμιστές αλλά και τους κατοίκους που υπέτασσαν, κυρίως τους άντρες, αλλά και τις γυναίκες, τους πωλούσαν και τους αγόραζαν για δούλους – είλωτες...για τις εργασίες τους.
Έτσι συνέβη κάποτε και με τους αρχαίους Αθηναίους, που ήταν το ισχυρότερο κράτος της Ελλάδος. Νίκησε και κατέκτησε ένα γειτονικό κράτος και τους νικημένους κατοίκους που συνέλαβαν ως αιχμαλώτους, τους οδήγησαν στην Αθήνα για να γίνει η διαδικασία της επιλογής και της διαλογής των. Κι εκεί που τους κρατούσαν συγκεντρωμένους και τους παρουσίαζαν έναν – έναν για να τους επιλέξουν και να γίνει η αγοροπωλησία ανάλογα με τα προσόντα τους για τις δουλειές τις δικές τους, ήρθε και η σειρά του αιχμάλωτου, θυμόσοφου Αρχέλαου, να παρουσιαστεί ενώπιον…
- Εσύ, τι ξέρεις να κάνεις; Τον ρώτησαν, ενώ τον περιεργάζονταν.
- Εγώ, έρχομαι μόνο για αφεντικό!
- Τι; Τον ξαναρώτησαν, ξαφνιασμένοι…
- Μόνο το αφεντικό ξέρω να κάνω…Δεν γνωρίζω άλλη δουλειά. Τους είπε ήρεμα και σοβαρά.
Κοιτάχτηκαν απορημένοι οι αγοραστές, μπερδεμένοι…Δεν τους είχε ξανατύχει τέτοια περίπτωση, στα τόσα χρόνια…
- Μα, εμείς θέλουμε και χρειαζόμαστε δούλους για τεχνίτες, για τα χωράφια μας, για βοσκούς στα κοπάδια μας, μορφωμένους για παιδαγωγούς, για εργασίες στα σπίτια μας, για, για…
- Α, εγώ έρχομαι μόνο για αφεντικό, σας το δηλώνω ξεκάθαρα, μόνο για αφεντικό, αυτή τη δουλειά ξέρω να κάνω καλά!
Άκουσαν οι Αθηναίοι και τρόμαξαν. – «Μα, θα βάλουμε αφεντικό στα κεφάλια μας και στο βιός μας, τρελαθήκαμε»;
Μίλησαν, ξαναμίλησαν, διαβουλεύτηκαν και αποφάσισαν τελικά να τον κρατήσουν για κοινό αφεντικό της Αθήνας…Δεν μπορούσαν να τον αφήσουν ελεύθερο!
Έτσι, ο Αρχέλαος μετά από αυτή την οριστική απόφαση έλαβε την ανώτατη εξουσία, έγινε αφεντικό των Αθηναίων!
Μετά από λίγο καιρό, παντρεύτηκε ο Αρχέλαος μια όμορφη Αθηναία. Έκαναν παιδιά, που κι εκείνα έγιναν αφεντικά…Παντρεύτηκαν κι εκείνα κι έκαναν πολλά παιδιά και έγιναν κι εκείνα αφεντικά…Και το σόι που γεννούσε αφεντικά έφτασε μέχρι τα τελευταία χρόνια στη σύγχρονη εποχή μας, όπως τη λέμε, και καρπερό σόι όπως ήταν γέμισε ο κόσμος αφεντικά που έπρεπε να έχουν όλα εξουσία, να είναι αφεντικά. Πλημμύρισε ο τόπος με υποψήφια αφεντικά…Βλέπεις τώρα αυτή την περίοδο άλλαξαν οι εποχές και ήθελαν να γίνουν αφεντικά και άλλοι, από άλλες κάστες και με άλλες ιδιότητες…
Έπρεπε να σκεφτούν, να επινοήσουν άλλο τρόπο να διαλέγουν τα αφεντικά τους σε όλη την επικράτεια…Και Δημοκρατία με όλα τα αγαθά της όπως εξακολουθούσαν να έχουν και μέσα στα πλαίσια και τους θεσμούς της βρήκαν τον τρόπο…
Θα τους διάλεγε και θα τους επέλεγε ο ίδιος ο λαός. Θέσεις για αφεντικά «δόξα το Θεό» υπήρχαν πολλές και θα βολεύονταν και θα ικανοποιούνταν πολλοί, αρκεί να είχαν τον τρόπο τους…
Και εξακολουθεί ο λαός να διαλέγει και να εκλέγει με τους καλύτερους, δικαιότερους και δημοκρατικότερους τρόπους τα άτομα για τη στελέχωση της ανώτατης και ανώτερης ιεραρχίας, τα ανώτατα και ανώτερα αφεντικά!
Η ευθύνη για τη μηδαμινή, τη μικρή, τη μέτρια, τη μεγάλη, την υψηλή, την άριστη απόδοση και προσφορά τους σε ποιόν ανήκει; Ποιος επιλέγει εκείνα τα αφεντικά που θα πετυχαίνουν και θα εξασφαλίζουν την προκοπή, την οικονομική και κοινωνική ευημερία, την ευμάρεια, την ευζωία του λαού μας και της πατρίδας μας; Ποιος δηλαδή ευθύνεται για όλα τα αφεντικά ανώτερα και ανώτατα, μικρά και μεγάλα για την επιλογή και την εκλογή τους και κατά συνέπεια για την απόδοσή τους, - θετική ή αρνητική, υψηλή ή χαμηλή -. Εκτός κι αν είμαστε ευκολόπιστοι ή αν είμαστε ανυπόμονοι και γι’ αυτό γκρινιάζουμε…,ή συγχέουμε τη γκρίνια με το κουτσομπολιό.
Τώρα, λοιπόν, γεννάται το λογικό και αυθόρμητο ερώτημα: Γιατί τόση καθημερινή γκρίνια; Γιατί μεγαλώνουμε μέσα μας την εύκολη και πρόχειρη δικαιολογία: « Ότι για όλα πάντα φταίνε οι άλλοι »! Γιατί απαιτούμε αλόγιστα, να απαιτούμε μετά, και να επιμένουμε άτακτα να επαιτούμε γκρινιάζοντας!
Εκτός και αν όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι γεννηθήκαμε με το κουσούρι της γκρίνιας μέσα μας. Είμαστε, δηλαδή, ένας γκρινιάρης λαός!
Και μέρες που έρχονται ας ηρεμήσει η καρδιά μας και ας γαληνέψει η ψυχή μας με την Άγια, Θεία φράση του μεγαλύτερου και φωτεινότερου Δασκάλου, που με τη ζωή Του, με το λόγο Του, το παράδειγμά Του και τη θυσία Του εκπαιδεύει και να καθοδηγεί τις ανήσυχες καρδιές μας…,του μεγαλύτερου Ειρηνευτή και Δωρητή της ειρήνης, του « επί πόλου όνου Ερχόμενου » : Ειρήνη Πάσι!
Τελειώνοντας, ο καθένας μας ας βάλλει τον εαυτό του στο σωστό κοινωνικό πόστο κι ας παίξει σωστά το ρόλο του, μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας μας…
Πρέβεζα
Καλό Πάσχα
Καλή Ανάσταση
Λεωνίδας Κακιούζης
Δάσκαλος Συντ/χος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου