Με απλά λόγια, το ανεξέλεγκτο δημόσιο έλλειμμα ανάγκαζε τη χώρα να δανείζεται για να το καλύψει. Έτσι, δανειζόμασταν διαρκώς, φτάσαμε στο μη διαχειρίσιμο χρέος που μας έκοψε την πρόσβαση στις αγορές. Όλα αυτά βέβαια τα έχω ξανασημειώσει. Δυνατά πιστεύω όμως ότι είναι ουσιώδης προϋπόθεση να συνειδητοποιηθεί από την ελληνική κοινωνία τι ακριβώς της έχει συμβεί και προς τα πού βρίσκεται η διέξοδος.
Με βάση τα άνωθεν τι θα έκανε ο λογικός άνθρωπος; Θα φρόντιζε άμεσα να μειώσει το έλλειμμα κόβοντας τις σπατάλες και τις δαπάνες του δημοσίου. Άλλωστε το Δημόσιο χρώσταγε, όχι οι ιδιώτες πολίτες. Μόνο κατόπιν θα εξεταζόταν έκτακτα χαράτσια, αυξήσεις φόρων, φυλακίσεις οφειλετών και απειλές έναντι όλων να πάρουν τα χρήματα των πολιτών για να κλείσουν την τρύπα.
Όλοι διαπιστώνετε ότι η συγκεκριμένη τακτική αποδείχθηκε καταστροφική. Οι δαπάνες παραμένουν υψηλές και τα έσοδα δεν επαρκούν. Η ύφεση διαλύει την οικονομία. Με αυτόν τον τρόπο σαφέστατα και το έλλειμμα δε μειώνεται. Έτσι ούτε το χρέος μπορεί να μειωθεί, ούτε η οικονομία να ορθοποδήσει.
Για να υπάρξει οποιαδήποτε ουσιαστική βελτίωση, το δημόσιο πρέπει να μειώσει τις δαπάνες του στο ελάχιστο. Και πρέπει να το κάνει άμεσα. Ταυτόχρονα να σταθεροποιηθεί επιτέλους το φορολογικό καθεστώς, να περιοριστεί η γραφειοκρατία και να δοθούν κατευθύνσεις για το πού πρέπει να επενδύσουν οι Έλληνες ώστε να υπάρξει ανάπτυξη. Απλά ακούγονται προφανώς, αλλά από ότι φαίνεται δεν είναι!
Αν η κυβέρνηση σήμερα δεν τολμά να διώξει τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, αν δεν μπορεί να κλείσει μια άχρηστη υπηρεσία, δε μπορούμε να ελπίζουμε σε καμία απολύτως βελτίωση στην οικονομία. Το σίγουρο είναι ότι η φορολογική αφαίμαξη των πολιτών, η ενοχοποίηση όλων, η διατήρηση του μεγάλου και σπάταλου κράτους, τα περίπλοκα και αναποτελεσματικά νομοσχέδια δε θα φέρουν επενδύσεις.
Η κυβέρνηση πρέπει να βρει το θάρρος και να προχωρήσει σε βαθιές τομές στο κράτος. Εκεί και μόνο. Εκεί όπου έπρεπε να έχει επέμβει από την αρχή της κρίσης και που, αν είχε επέμβει, δεν θα υπήρχε κρίση σήμερα.
Τα της Κύπρου, είναι σε όλους γνωστά. Στην Ελλάδα φυσικά, βρήκαν την ευκαιρία οι επαγγελματίες λαϊκοτενεκέδες, να ανεβάσουν την απόδοσή τους. Τα ολέ ολέ για το ηρωϊκό «όχι» των Κυπρίων πήραν και έδωσαν. Έτσι ασυνάρτητα και δίχως οποιαδήποτε προσπάθεια ανάλυσης των συνθηκών και των στόχων, απλά θόρυβος να γίνεται και να υπάρχει ανέξοδη επίδειξη πατριωτισμού και αντίστασης. Δυστυχώς, οι λαϊκιστές έδωσαν ρέστα στη μπουρδολογία, προκειμένου να κάνουν αντιπολίτευση.
Ας τα ξανασκεφτούμε λοιπόν τα πράγματα πιο καθαρά με το "μάθημα/πάθημα" της Κύπρου και ας έχουμε την ειλικρίνεια να δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και να ληφθούν οι συμφερότερες για εμάς αποφάσεις. Eίναι σε θέση η πολιτική ηγεσία του τόπου, έστω και τώρα με αφορμή το κυπριακό δράμα, να κάνει την υπέρβαση πριν να είναι αργά; Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά;
Είναι δεδομένο ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί επειδή δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν ξανά φθηνά δανεικά καθώς και ότι η ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση που μας πήγαινε τρένο μέχρι το 2008 είναι οριστικά παρελθόν. Οι λύσεις όμως είναι συγκεκριμένες. Ονομάζονται, μείωση του κράτους, αύξηση των εξαγωγών, μείωση των τοκοχρεολυσίων, σταθερό για μια πενταετία φορολογικό σύστημα, τουριστική ανάπτυξη με έμφαση στον ιατρικό και εκκλησιαστικό τουρισμό, αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα (επαναφορά καταθέσεων, ανακεφαλαιοποίηση).
Λύσεις που μπορούν μόνο να σταματήσουν την κατηφόρα, κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα ώστε να αποφευχθεί η πολιτική κατάρρευση. Δεν είναι ικανές από μόνες τους όμως να μας γυρίσουν στην εποχή του μεγάλου πάρτι. Θα πρέπει επομένως να συμβιβαστούμε μια και καλή με ένα βιοτικό επίπεδο χαμηλότερο από αυτό που απολαμβάναμε.
Σαφέστατα και δε υποστηρίζω ότι θα υπήρχαν αυτές οι εξελίξεις αν η ευρωπαϊκή πολιτική έδειχνε μεγαλύτερη αλληλεγγύη στις χώρες που έχουν πρόβλημα, αν ακολουθούσε μια άλλη πολιτική αντιμετώπισης των ελλειμμάτων και των χρεών, αν είχε την ευελιξία να δεχθεί πιο ήπιες λύσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Τότε τα πράγματα θα ήταν πράγματι αλλιώς.
H Eλλάδα πέρασε και αυτή από την εποχή της απατηλής ανάπτυξης και του «λεφτά υπάρχουν» στην αδυσώπητη πραγματικότητα των μνημονίων. Όμως πορεύεται χωρίς σχεδιασμό εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση, χωρίς βάρος στην αναδιάρθρωση της οικονομίας με τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι βέβαια μεταρρύθμιση το σχέδιο Αθηνά στην παιδεία ούτε το τυφλό κλείσιμο νοσοκομείων στην περιφέρεια. Ανάγκη για σχεδιασμό μεταρρυθμίσεων που να μην εκλαμβάνονται ως υποχρέωσή μας στην τρόικα αλλά ως βαθιά εσωτερική ανάγκη για την αναγέννηση της χώρας.
Κάποιοι πρέπει να πάρουν αποφάσεις και ευθύνες. H κρίση δεν προσφέρει μόνο αδιέξοδα, αλλά και ευκαιρίες....
Άρθρο του Ξενοφών Καραβίδα, Οικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου